Καραβάν' έσβησα ένα σχόλιο που είχα γράψει γιατί σκέφτηκα πως δε θα ήθελα να είμαι έγκυος και να το διαβάσω ενώ αμέριμνα θα χάζευα τη στήλη. Θα περιοριστώ στο να πω ότι έχω ζήσει από κοντά ένα ανάλογο περιστατικό. Είχε και εκείνη δίπλα της τον άντρα της σε αυτή τη στιγμή που αφορούσε και τους δυο. Επειδή γνωρίζω καλά αυτή τη γυναίκα, είμαι σίγουρη πως αν διάβαζε το σχόλιο σου θα έλεγε "μα καλά, η μαμά σηκώθηκε και πήγε σπίτι; αν είναι δυνατόν, το παιδί της υπέφερε κι εκείνη έφυγε; πώς μπόρεσε;" Και θα το έλεγε αυτό επειδή η δική της μητέρα δεν έφυγε. Δε θα αδικούσε αυτό τη δική σου μητέρα; Για μένα ναι. Γι'αυτό και σ'αυτή τη γυναίκα, τώρα που μεγάλωσα κι εγώ, πάντα της υπενθυμίζω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε ούτε ανθρώπους και σχέσεις όταν δεν μπορούμε, λόγω δικών μας αντίστοιχων βιωμάτων ειδικά, να είμαστε αντικειμενικοί. Η συγκεκριμένη γυναίκα ΜΠΟΡΕΙ να κατανοήσει αυτό που λέω, είναι εύστροφη, ευαίσθητη κ.λπ. και γι'αυτό πλέον δεν γίνεται τόσο σκληρή με τους άλλους.Και όχι, δεν βλέπουμε πάντα τα σημάδια ούτε πιάνουμε τα σήματα. Θα σου φέρω ως παράδειγμα το τραγικότερο. Μια μάνα που το παιδί της γίνεται αυτόχειρας.Τέλος να πω, ότι πολλές φορές, όταν έχουμε μεγάλη ανάγκη από ενσυναίσθηση των άλλων προς εμάς, χάνουμε τη δική μας προς εκείνους. Μόνο όταν περάσει η μπόρα μπορούμε να δούμε καθαρά τη στάση των άλλων απέναντι μας και να κρίνουμε. Γι'αυτό η κοπέλα δεν πρέπει να κάνει ακόμα μια βιαστική κίνηση "για να μην τον χάσει".Το ξέρεις βέβαια αλλά να σου πω πως είσαι πολύ τυχερή που αισθάνεσαι έτσι για τον άντρα σου, είστε και οι δυο τυχεροί που είστε μαζί και προφανώς δεν είναι τυχαίο που είστε μαζί. Εύχομαι να είστε καλά και στο εξής η ζωή να σας χαρίζει συχνότερα από το κανονικό όμορφες στιγμές, όπως αξίζει σε όλους τους ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί τόσο σκληρά. Τα φιλιά μου, την αγκαλιά μου και την αγάπη μου.