Mitsi απαντώντας στο σχόλιο 21.2.2018 | 21:07 "Καραβάν νομίζω ότι σίγουρα από ενσυναίσθηση ο φίλος μας χωλαίνει."Μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που της λέει η Λένα να μην παντρευτούν (τουλάχιστον όχι ακόμα)! Ο άνθρωπος μπορεί να είναι χρυσός κι άγιος αλλά είναι στην κοζμάρα του. Η κοζμάρα είναι βασικό ντεφώ όταν σκοπεύεις να δέσεις την ζωή σου με κάποιον άλλον άνθρωπο. Ακολουθεί βιωματικό για να γίνει κατανοητό κάτι. (Τι; ακούω χορωδιακό "όχι πάλι!!!!";;;; Όχι...θα το πώ! Εξομολογούμενη καλή μου για σένα το κάνω. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο.)Όταν κάποτε έχασα ένα παιδί σε προχωρημένη εγκυμοσύνη με ενδομήτριο θάνατο βρέθηκα προ αδιεξόδου. Έπρεπε αναγκαστικά να βγει το κύημα αλλιώς θα πέθαινα κι εγώ. Η διαδικασία είναι ίδια με του φυσικού τοκετού επακριβώς (δεν γίνεται απόξεση) και για να γίνει ο τοκετός σου δίνουν φάρμακο για να προκαλέσουν τεχνητές ωδύνες και να γεννήσεις το μωρό...νεκρό.Το όλο σκηνικό διαρκεί όσο κι ένας φυσικός τοκετός...δηλαδή κανα μερόνυχτο περίπου και με όλες τις υπέροχες τεχνικές του (fisting ελέγχου διαστολής του τραχήλου κλπ). Εννοείται άνευ αναισθησίας. Ε λοιπόν ο σύντροφός μου που είχει πικραθεί όσο δεν πήγαινε άλλο (και που σε καμμία περίπτωση δεν είχε έτσι προγραμματίσει την ζωή του!) κατάπιε όλη την δική του πίκρα και κάθισε αυτό το μερόνυχτο δίπλα μου πεταμένος σε μια μεταλλική καρέκλα κρατώντας μου το χέρι και δίνοντάς μου τα χάρτινα "φασόλια" που έχουν στα νοσοκομεία για τον εμετό...χωρίς να λέει σαχλαμάρες δήθεν για εμψύχωση αλλά μένοντας συνεχώς στο πλάι μου μέχρι την τελευταία στιγμή κοιτώντας με στα μάτια. Ξέροντας ότι γεννάω το ΝΕΚΡΟ παιδί του. Κατανοώντας ότι αυτό που έγινε δεν επιστρέφει. Τιμώντας αυτό που δημιουργήσαμε μαζί. Οι γονείς μου που είχαν γίνει κι εκείνοι κουρέλια είχαν επιστρέψει σπίτι για να ξεκουραστούν. Εκείνος έμεινε εκεί κρατώντας μου το χέρι παρόλο που δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι και παρόλο που ήταν ιδιαίτέρως ψυχοβγαλτικό ως εμπειρία και θα μπορούσε άνετα να μην την περάσει. Όλοι τον ωθούσαν να φύγει. Κι εγώ μαζί!Λοιπόν δεν θα ξεχάσω ποτέ ποτέ ΠΟΤΕ στη ζωή μου κι αν αξιωθώ να φτάσω εκατό χρονών (που δεν το βλέπω) αυτό το κράτημα του χεριού και το ότι έμεινε δίπλα μου όλη εκείνη την απαίσια νύχτα κοιτώντας με στα μάτια. Αυτή την παρακαταθήκη αφήνω από τον πατέρα τους στα παιδιά μου: όταν χρειαζόταν αυτός ο άνθρωπος συμπόνεσε.Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μπορεί αν θέλει να με πουλήσει σε Μαροκινούς σκλαβέμπορους για στραγάλια ανά πάσα στιγμή. Το έχει κερδίσει με το σπαθί του! Αυτό που έκανε άφησε τη σφραγίδα του. Αυτό θα πει ενσυναίσθηση. Κι έτσι χτίζονται οι γεροί γάμοι. Όχι με κοζμάρες. Ξαναλέω: το θέμα δεν είναι ότι δεν ήθελε εκείνος παιδί. Εγώ σου λέω ότι κι εκείνη μπορεί να μην το ήθελε (που δεν το ήθελε). Αυτό που την πόνεσε και γι'αυτό θέλει να τον πονέσει είναι που τότε που έπρεπε δεν έδειξε συμπόνοια. Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Πολύ γερά!
