#1Είναι κρίμα (και άδικο απέναντί σου) που αγνοεί και δεν καταλαβαίνει τα συναισθηματα σου και αντιμετωπίζει το θέμα σαν κάτι απλό που θα λυθεί μόλις κάνετε παιδάκι. Ίσως θα ήταν καλό να εξωτερικέυσεις αυτά που νιώθεις, να τα συζητήσετε, να μην αναγκάζεσαι να παριστάνεις οτι δεν έγινε τίποτα, γιατί σίγουρα αυτό σε πιέζει και δε σε βοηθάει. Η έκτρωση δεν είναι κάτι τόσο απλό για να παριστάνεις οτι δεν έγινε τίποτα. Σίγουρα ο ψυχολόγος θα βοηθήσει και σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις ψυχική γαλήνη ως προς το θέμα και να σου πάνε όλα καλά από δω και εμπρός.Με την ευκαιρία της ερώτησης της 1, (και όχι αναφορικά με τη δική της περίπτωση, που φαινεται κάπως να υπήρξε και έλλειψη σωστής και ξεκάθαρης συζήτησης επι του θέματος) μου έχει γεννηθεί η εξής απορία. Ποια είναι τα πλαίσια σωστής αντίδρασης ενός άντρα που δεν νιώθει έτοιμος να κάνει παιδί? Θέλω να πω οτι θεωρώ πως μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να πει οτι δε νιώθει έτοιμη/ικανή/ψυχολογικά δυνατή και γενικώς δε θέλει να φέρει στον κόσμο και να μεγαλώσει ένα παιδί, και άρα να πάει να κάνει έκτρωση. Θα ήταν ας πούμε καταπιεστικό να αναγκαστεί από το σύντροφό της να γεννήσει το παιδί αυτό, και θα παραβίαζε τα δικαιώματα της πάνω στο σώμα της. Αλλά ποιά είναι τα δικαιώματα/υπόχρεώσεις του άντρα σε τέτοιες περιπτώσεις?Σκέφτομαι οτι πριν κάποια χρόνια, είχα πιστέψει (πανικόβλητη) οτι είμαι έγκυος. Είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις με το σύντροφό μου, όπου είχα εξηγήσει οτί τη δεδομένη στιγμή μου φαινόταν αδιανόητο να κάνω παιδί, από πολλές απόψεις (ένιωθα οτι θα ήταν καταστροφή στη συγκεκριμένη φαση ζωής μου και οτι θα έπρεπε να αλλάξω άρδην τα πάντα και να παρατήσω οτι κάνω, και οτι δεν είχαμε καν τους πόρους να το μεγαλώσουμε). Ο φίλος μου, μου είπε οτι αυτός θα ήθελε να το κρατήσουμε, οτι καταλάβαινε τις δυσκολίες αλλά ήταν έτοιμος να με στηρίξει και να βοηθήσει όσο μπορεί, αλλά οτι αν εγώ δε θέλω, προφανώς καλύτερα να κάνουμε έκτρωση. Στην προκειμένη περίπτωση δε χρειάστηκε να ληφθεί κάποια απόφαση γιατί τελικά δεν ήμουν έγκυος αλλά αναρωτιέμαι, αν ηταν ανάποδα τα πράγματα, αν εγώ ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες και αυτός όχι, που θα ήταν τα όρια μεταξύ της δικής του ελευθερίας και υποχρέωσης? Δε θα έπρεπε κάπως αντίστοιχα να έχει το δικαίωμα να μου πει οτι δε θέλει να μπει σε αυτή τη διαδικασία? Σκεφτομαι βέβαια πως δεν είναι το ίδιο απαιτητικές οι συνθήκες για τους άντρες σε σχέση με τις γυναίκες στο θέμα της εγκυμοσύνης, αλλά αρκεί αυτό? Γενικώς δυσκολέυομαι να προσδιορίσω τι είναι το σωστό. Υπάρχει κάποιο κενό στο συλλόγισμό μου? Ρωτάω γιατί έχω αναρωτηθεί πολλές φορές έκτοτε και δεν έχω καταλήξει κάπου.
