Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, μπορεί να νιώθεις πολύ ευλογημένη που έγινες μανούλα αλλά παράλληλα και ανήμπορη να καταβάλλεις όλο τον κόπο που χρειάζεται για να φροντίσεις το παιδί μόνη σου. Εγώ δεν το βαριέμαι το παιδί μου και στα 40 που το απέκτησα είχα ήδη χορτάσει εξόδους ταξίδια έρωτες επαγγελματικές επιτυχίες κλπ, οπότε αυτά πραγματικά δεν μου λείπουν σχεδόν καθόλου. Απλά ρε παιδί μου ειναι βαριά η καλογερική....και μόνο που χρειαζεται να ψωνίζεις και να μαγειρεύεις κάθε μέρα, να κάνεις μπάνιο το παιδί και να πλένεις τα ρούχα του, να το ταΐζεις και μετά να καθαρίζεις τον τόπο (άθλος), χώρια την αυπνία γιατί ξυπνάει μέσα στη νύχτα είτε θηλάζει είτε όχι (θηλάζει). Κ ο παιδικός προσωπικά περισσότερη δουλειά μου προσθέτει, εύκολο είναι να το ξυπνάς το δόλιο αχάραγα, να το ταΐζεις με το ζόρι για να μην πάει νηστικό, να το πλένεις να το ντύνεις και να καταφέρνεις μετά 1000 εμποδίων να το κατεβάσεις κάτω και να το βάλεις στο αμάξι και στο καρεκλάκι, να περάσεις όλη την κίνηση ενώ βιάζεσαι να πας στη δουλειά γιατί έχεις μήτινγκ, να βρεις πάρκινγκ έξω από τον παιδικό, να κουβαλήσεις το μωρό και τα πράγματά του μέχρι μέσα, να ανέβεις τη σκάλα φορτωμένη σα γαϊδούρι, να αφήσεις το μωρό που κλαίει κ σπαράζει μαμάααα, μαμμάαα και σου ραγίζει την καρδιά, με τα πολλά να φύγεις για τη δουλειά όπου θα φτασεις ήδη πτώμα κ ενώ σε περιμένουν 100 εκκρεμότητες να πρέπει σε λίγες ώρες να ξανακάνεις το ίδιο ταξίδι ανάποδα, με το άγχος μην αργήσεις κ κλαίει το μωρό, και να πας και να ψωνίσεις αλλά και να μαγειρέψεις και ενώ το βλαστάρι σου δεν ξεκολλάει από την αγκαλιά και το στήθος σου για να μπορέσεις να κινηθείς....ιστορίες καθημερινής τρέλας....όχι εγώ δεν βρίσκω βοήθεια στον παιδικό. Βοήθεια θα ήταν να έχω μια σύζυγο στο σπίτι 24/7 που να τα αναλαμβάνει ΟΛΑ όσο εγώ λειπω αμέριμνη στη δουλειά...50's style εξ'ου και επιβλήθηκε αυτό το μοντέλο.