Αχ τι ωραία χρόνια,θυμάμαι πρώτο έτος πήγα σε τρία τέσσερα μαθήματα το πολύ,γνώρισα καμιά δεκαριά άτομα,ξεκινήσαμε ωραίο παρεάκι και ξαναπατησαμε σε μάθημα το τριτο και τεταρτο έτος που είχαμε αφήσει όλες τις πρακτικές και τα εργαστήρια τα γομάρια. Καλά επειδή όλοι ήμασταν φοιτητές στην πόλη μας ο καθένας μας έφερε και στην παρέα τους δικούς του φίλους και περιττο να πω ότι δεκαεφτά χρόνια μετά κάνουμε ακόμα παρέα! Και στενή παρέα,από τότε μέχρι σήμερα. Είναι τόσο εύκολο να κάνεις παρέες σαν φοιτητής. Οπότε πηγαινα στη σχολή,ακόμα και για να κάτσω στο κυλικείο να πιω καφέ ( για κάποιο λόγο επί τρία χρόνια ξυπνούσαμε άγρια χαράματα πηγαίναμε ως εκεί αλλά αντί να μπούμε για μάθημα παίζαμε τάβλι στο κυλικείο τα κοπρόσκυλα) πάντα κάποιον γνώριζα. Τρίτο έτος μάλιστα την πρώτη μέρα που ξεκίνησε ένα εργαστήριο έπιασα κουβέντα με μια κοπέλα και ενώ ήταν ξεκάθαρα εντελώς διαφορετική από μένα αυτή τη στιγμή τόσα χρόνια μετά συνεχίζει να είναι μια από τις καλύτερες μου φίλες. Είναι σαν αδερφή μου και όλα ξεκίνησαν από μένα να τη ρωτάω πως την παλεύει να έρχεται στη σχολή με τακούνια και να μην πονάνε τα πόδια της! Διάθεση για κουβέντα θέλει και μπορείς να κάνεις άπειρες παρέες στο πανεπιστήμιο!