#7.Δεν είναι μέρες,που το ξανάγραψα.Όταν μια προειδοποίηση δε γίνεται άμεσα πράξη,νομίζουμε,ότι έχουμε το περιθώριο να μην την παίρνουμε σοβαρά.Κι αυτό κάνει ο φίλος σου.Δε σε λογαριάζει,γιατί αυτά που κάνει,δεν έχουν επιπτώσεις.Θα γκρινιάξεις,θα στήσεις έναν καυγά και μέχρι εκεί.Δε φοβάται,ότι θα τον αφήσεις.Θα τον είχες αφήσει το πολύ από τη δεύτερη φορά.Άρα,σου λέει,θα τα ακούσω λίγο,αλλά δε θα γίνει και τίποτα.Δεν πρόκειται να αλλάξει.Πρώτον γιατί του το επιτρέπεις και δεύτερον γιατί δε θέλει κι από μόνος του.Δεν ξέρω κι αν μπορεί.Είναι 30 χρονών και χρησιμοποιεί δικαιολογίες δημοτικού."Γιατί,καλέ κυρία;Αφού και οι άλλοι μιλούσαν".Δεν καταλαβαίνει καν,ότι αν έγιναν τα πράγματα έτσι,όπως τα λέει με την κοπέλα,είναι και χειρότερο.Στην πραγματικότητα το δίλημμα σου δεν είναι ανάμεσα στα όρια και τις ευκαιρίες.Είναι ανάμεσα στο τι κερδίζεις με το να είσαστε μαζί και στο τι χάνεις,αν χωρίσεις.Για μένα που είμαι απέξω,δεν έχω αισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο,win-win είναι η κατάσταση,αν χωρίσεις.Κερδίζεις την αξιοπρέπεια σου και χάνεις έναν ανώριμο άνθρωπο (μένω σε light χαρακτηρισμούς),που σε πληγώνει.Αν επιλέξεις,να μείνεις,τι θα βάλεις πάνω στη ζυγαριά,που να σε κάνει να αισθάνεσαι,ότι αξίζει να τα ανέχεσαι αυτά;