Αγαπητο 7, εχω την φωτογραφία του πατερα μου στο κρεβατι του νοσοκομίου μία εβδομαδα πριν πεθανει σε αποστεωμενη κατασταση και σε πληρη καταστολη.Ξερεις τι θυμαμαι απο όλα αυτα όταν βλεπω την φωτογραφία; η κουραση εχει φυγει, η στεναχώρια σιγα σιγα γινεται νηφαλια, αυτο ομως που μου εχει μεινει είναι το βλέμα του τις μερες πριν την καταστολη που είχε μαλακωσει και το μυαλο του, ότι είμουν εκει όταν με είχε αναγκη, σαν να είμουν ο πατερας που χρειαζοταν εκεινη την στιγμη σαν παιδι που είναι αρρωστο και φοβισμενο, κατι αδιορατο αλλα υπαρκτο.Δεν χρειαζεται να μετανιωνεις που όταν είσασταν όλοι υγιεις ο καθεις εκανε την ζωή του (αυτο είναι η σωση ταξη των πραγματων), απλα να είσαι παρουσα τωρα στην αναγκη.Το κυριώτερο ομως όλων! Επειδη κατανοώ τον πανικο σου: Το δεν γνωρίζουμε ακομα τι ακριβως είναι (ιασιμος κτλ) σημαινει ακριβως αυτο! ΔΕΝ γνωρίζουμε ακομα! Σε όλες τις περιπτώσεις πρεπει να βρειτε σαν οικογενεια με νηφαλιώτητα και υπομονη εναν νεο ρυθμο (ευκολα λεγεται, δυσκολα γινεται και φανταζει τρομακτικο)Σας ευχομαι να πανε όλα καλα και να είναι όλα αντιμετωπίσημα (η Ιατρικη εχει κανει προοδους) Και σε καθε περίπτωση μακρια απο internetικες πληροφορίες και συζητήσεις τυπου "ακου να δεις/εμενα να ακους κτλ." αυτοκλητων εξυπνων. Εσεις, ο/η γιατρος, ενας-δυο φίλοι και η υπολοιπη ανθρωπότητα στην φραγη εισερχομενων (αγνόησε μας όλους, τωρα δεν αξίζουμε τον χρόνο και την προσοχη σου).Ενας τυχαίος που επισης δεν το είχε με αγκαλιες και "σμουτς".
