Μου πατάς κάλο.Ο ΓΑΠ, όχι καλός πρωθυπουργός, όντως, ελλειμματικός σαν άνθρωπος, λίγο φλώρος (σ.σ. μαλακός) και πολύ της κουβέντας, ήταν ο καλύτερος που θα μπορούσαμε να έχουμε εκείνη την περίοδο.Ό,τι μεταρρύθμιση (μεταρρύθμιση, όχι φόρο) έχουμε δει κατά την κρίση την έχουμε δει από τον ΓΑΠ (από την απογραφή δημοσίων υπαλλήλων μέχρι ηλεκτρονική συνταγογράφηση και από το ΔΙΑΥΓΕΙΑ μέχρι το κόψιμο τον Κουρουμπλέικων επιδομάτων-μαϊμού).Ο Σαμαράς τότε ήταν αντι-μνημονιακός (Ζάππειο Ι, ΙΙ κτλ). Ο Κωστάκης ο Ατρόμητος κρυβότανε. Ο Αλογοσκούφης εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ο Κουβέλης, ο Καρατζαφέρης, ο Τσιπραλέξης ήταν όλοι αντι-μνημονιακοί. Για να μην πω για τον τιτάνα της πολιτικής και του ταβλιού Πάνο Καμμένο (ΚΚΕ και ΧΑ είναι εκτός θέματος).Για τον Κωστάκη τον Αμίλητο θα συμφωνήσω ότι είχε μια καλλιέργεια και μια φυσική ευγένεια. Σαν άνθρωπος κι εμένα μου είναι συμπαθής. Αλλά δυστυχώς ήταν πρωθυπουργός, όχι καλεσμένος σε δείπνο. Δεν τον θέλαμε για παρέα αλλά για ηγέτη. Και ως ηγέτης είχε πλαστογραφήσει τόσο πολύ τα νούμερα που ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος δεν ήξερε την αλήθεια (σ.σ. τους είχε μαζέψει ο τότε Πρόεδρος της ΤτΕ, ο Γκαργκάνας, και τους είχε πει ότι το έλλειμμα πλησιάζει διψήφιο νούμερο, η αλήθεια ήταν ότι ήταν στο 15%!! Αδιανόητα πράγματα!).Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που διάβαζε Λιακόπουλο και το έπαιζε ψαγμένη. Τόσο ψαγμένη που ψάξε-ψάξε βρήκε αυτό που της ταίριαζε.Τσάμικα στο Σύνταγμα για τα capital controls. Περηφάνια...