#2Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι ούτε με όλους υποθέτω έχεις τις ίδιες σχέσεις, για να ακολουθήσεις έναν κανόνα. Δηλαδή πρέπει να έχω αλλεργία, ενν. να αντιδρά ο οργανισμός μου εμφανώς, για να σεβαστείς ότι δεν μπορώ τα κατοικίδια; Δεν αρκεί να το αισθάνομαι; Εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα σκυλιά τους σαν να είναι άνθρωποι/παιδιά (για υπερβολές μιλάω, όχι για την γλυκύτατη σχέση που δημιουργείται), φέρνουν σε αμηχανία εκείνους που τα συναισθήματα τους δεν αγγίζουν αυτά τα όρια. Από την άλλη, εκείνοι που βλέπουν τα σκυλιά σαν μιάσματα, είναι το ίδιο προβληματικοί. Και τα δυο άκρα είναι καταπιεστικά.Αποκτήσαμε κι εμείς σκυλάκι στο χωριό πέρυσι, ουρανοκατέβατο μάλιστα και πάνω που μας είχε πει ο γιατρός ότι θα ήταν καλό για τους παππούδες ένα σκυλάκι αλλά λέγαμε καλά, εδώ κότες που θα φας κι ένα αυγό δε θέλουν, είναι απερίγραπτα αξιολάτρευτο το σκασμένο. Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν τα ζευγάρια που έχουν χάσει κάθε ελπίδα για παιδί και ξαφνικά τσουπ, έρχεται και είναι και τρισχαριτωμένο (γιατί εδώ που τα λέμε, δεν είναι όλα τρισχαριτωμένα τα πρώτα χρόνια, σόρι). Το δικό μας λοιπόν ήρθε και μας βρήκε ένα βράδυ, κουτάβι, κατατρομαγμένο που σε κάθε μας άγγιγμα, κατουριόταν. Ένιγουέι, τώρα είναι ό,τι πιο τέλειο έχει γεννήσει σκύλος, εντελώς αντικειμενικά, έχω και φωτογραφίες και βίντεο να δείτε :PΕπειδή είμαι και τελείως άμαθη από σκυλιά-γατιά, με ψιλοκάνει ό,τι θέλει γιατί απλά δεν αντέχω όταν με κοιτάζει και θέλει κάτι. Δε νομίζω όμως πως θα δημιουργήσει ρήγμα στη σχέση μας μαζί του, αν το κρατάμε σε απόσταση επειδή θα φιλοξενήσουμε κάποιον που δεν το βρίσκει αξιολάτρευτο. Αλλά δε θα φιλοξενήσουμε κάποιον που μισεί τα σκυλιά. Όχι επειδή θα μισεί το δικό μας αλλά επειδή θα μισεί, σκέτο.
