Rosa απάντησα πιο πάνω με αφορμή την Babydoll πριν δω την πρόσκλησή σου. Ισχύει η γνώμη μου όπως εκφράζεται εκεί.Να συμπληρώσω μόνο το εξής. Για κάποιον περίεργο λόγο (καλά όχι και τόσο περίεργο δεδομένου του τιτανοτεράστιου τοτεμικού χαρακτήρα που κατέχει το σεξ στην κοινωνία μας) η σεξουαλική μας ιστορία αποτελεί πρίσμα μέσα από το οποίο κρινόμεθα: αρνητικά ή θετικά. Το πάρα πολύ αστείο είναι ότι κρινόμεθα και για όσα έχουμε κάνει και για όσα δεν έχουμε κάνει! (lose-lose situation δηλαδή). Έτι αστειότερο είναι ότι κρινόμεθα ακόμη αυστηρότερα όταν εκφράζουμε απόψεις οι οποίες δεν είναι αναγκαστικό ότι αντανακλούν προσωπικές μας εμπειρίες (πχ. η ελευθεριότητα της σκέψης κι έκφρασής μου συχνότατα κάνει κάποιον που με ακούει/διαβάζει να φαντάζεται "αίσχη" ενώ η προσωπική μου ζωή καθόλου αισχρή δεν είναι). "Τι; Δεν σου φαίνεται ότι είναι bi η φίλη σου αφού αναρωτιέται αν θα την έλκυαν οι γυναίκες; Mπας κι ορέγεσαι κι εσύ;" "Τι; Σου αρέσει η ιδέα του στραποναρίσματος ενός άντρα; Ανώμαλη είσαι;""Τι; Θεωρείς ότι το να μένει μια κοπέλα παρθένα ως τα 25 είναι παράξενο; Γιατί τι κακό έχει; Πότε έβγαλες τα μάτια σου εσύ στα 12;"κ.ο.κ.ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ στοιχείο για την σεξουαλική κοσμοθεωρία του καθενός τεθεί στο τραπέζι που δεν αφορά την παρούσα διάδραση (το σχήμα που θα πηδηχθεί right now δηλαδή) θα κριθεί με κάποιον τρόπο. Είναι νομοτελειακό. Και η κρίση αυτή θα ρίξει κάποια σκιά στην σχέση (ακόμα κι η θετική ανταπόκριση του ενθουσιασμένου συντρόφου που γελά κάτω από τα μουστάκια του από ικανοποίηση επειδή πήρε την απάντηση που ήθελε σκιά είναι επειδή επηρεάζει την απρόσκωπτη ροή της φυσικής πορείας της σχέσης). Επομένως δεν πρέπει να ειπωθεί απολύτως τίποτα! Είναι μια παιδική παρόρμηση το να θέλουμε να τα πούμε όλα γενικότερα. Όταν πια μεγαλώσουμε και πάθουμε και τίποτα στραπάτσα της ζωής καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να κρατάμε το στόμα μας ενίοτε κλειστό. Η "ειλικρίνεια με το στανιό" είναι μια αρχή που καθιερώθηκε εκ του πονηρού. Όχι για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Για να προστατέψουμε την σχέση και τον άλλον όπως σωστά θίγεις εσύ Rosa πιο πάνω (Αυτό το "ο άλλος μαθαίνει πράγματα που δεν ξέρει πώς να τα διαχειριστεί". Πχ. για σκεφτείτε κάποιον που του εξομολογείται κάποια ότι στο παρελθόν εκείνη βιάστηκε. Ακόμα χειρότερα: σκεφτείτε μια κοπέλα που το αγόρι της της εξομολογείται ότι εκείνο βιάστηκε! Πώς θα εξελιχθούν αυτές οι δυναμικές; Πώς θα εξελίσσονταν αν δεν γινόταν η εξομολόγηση εφόσον ο εξομολογούμενος το είχε λύσει το θέμα ήδη με ειδικό;)Και θα διαφωνήσω με τον Ποκοπίπο ότι έχει να κάνει με το πόσο προχώ είναι κάποιος το τι εμπειρίες επί προσωπικού έχει (και αντίστοιχα πόσο συντηρητικός). Μπορεί να έχει πάρει κάποιος τα δέντρα και τα φύλλα και στο βάθος να είναι ένας πουριτανός υποκριτής. Κι άλλος να είναι 20 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο πιστός και πολύ προοδευτικότερος. Εξ ου και η τεχνητή αύξηση ή αποσιώπηση αριθμού παρτνέρ είναι μια ανοησία. Γενικώς πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να αφαιρεθούν χειρουργικώς από το σεξ και την διάδρασή του τα στοιχεία που υπονοούν αντανάκλαση γενικότερων χαρακτηριστικών μιας προσωπικότητας. Ίσως τότε μπορέσουμε να εκτιμήσουμε και τους καλλιτέχνες και την τέχνη στην μη αποκαθαρμένη τους μορφή και να μην γαργαλιζόμεθα από "ειδήσεις" τύπου "η τάδε ακαδημαϊκός αρέσκεται στη μαστίγωση" ή "ο τάδε ζωγράφος είναι gay". Πραγματικά εμένα δεν μου λένε τίποτα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.
