#6 Ο στόχος σε κάθε άθλημα είναι η νίκη. Απλοικό αλλά έτσι είναι. Αν αφαιρέσεις από το άθλημα αυτόν τον στόχο του αφαιρείς και το βασικό του συστατικό, τις χαρές του, τις λύπες του, την προσπάθεια για εξέλιξη, την αγωνία, την αδρεναλίνη κοκ. Αν θες παρέα πας για καφέ, αν θες γυμναστική πας γυμναστήριο, από την στιγμή που διαλέγεις το βόλει έχεις διαλέξει άθλημα με συγκεκριμένους στόχους και κανόνες. Έχω υπάρξει σκράπας στο βόλει σε καλή ομάδα και "κελεπούρι" σε κακή ομάδα. Γενικά έχω παίξει σε διάφορα επίπεδα και σε όλα τα επιπεδα ισχύει το ίδιο: την ώρα του αγώνα δεν μετράει πόσο σε συμπαθούν, μετράει να μπορείς να βοηθήσεις τον κοινό στόχο. Με συμπαθούσαν σε όλες τις ομάδες, σε άλλες ήμουν συνέχεια πάγκος (με είχαν σαν μασκοτ) σε άλλες δεν έβγαινα από το γήπεδο ούτε για μια αλλαγή. Όσο καλύτερη γινόμουν τόσο πιο πολύ έπαιζα. Απλό είναι. Και δίκαιο. Γίνε τόσο καλή ώστε να μην είναι διαπραγματεύσιμο το αν θα παίξεις ή όχι. Στην ανάγκη, πάρε για 2 μήνες έναν προπονητή να σου κάνει ιδιαίτερα (ή με ένα ακόμα άτομο μαξιμουμ). Η βελτίωση που θα έχεις σε αυτούς τους μήνες θα είναι σαν να έχεις κάνει 2 χρόνια εξάσκησης. Αν αγαπάς το βόλει θα σε αγαπήσει και αυτό και η ομάδα. Αν όχι, βρες κάτι άλλο που θα αγαπήσεις. Και μέχρι τότε ό,τι και αν κάνεις, η μπάλα ψηλά!