Ουσία, θέαμα, εξαιρετικός ρυθμός στη γραφή και τη σκηνοθεσία και εξαιρετική αξιοποίηση  του σκηνικού χώρου.Προσθέστε και την ύπαρξη ενός ταλαντούχου θιάσου που τον χαρακτηρίζει το μεράκι και ο σεβασμός!Αξίζει να αναφερθεί η αρχοντικά μεστή, με ευγένεια και κύρος ερμηνεία του Σπύρου Μεργιανού στον Χρυσίνη τον τυφλό συνθέτη που έκανε τον Καζαντζίδη να δει το δρόμο της λαϊκής επιτυχίας. Η ηθοποιός που υποδυόταν την γυναίκα του Γιορδάνη(που με άνεση ερμήνευσε ο Αντώνης Λουδαρος) έδωσε μπριο και  στόφα μεγάλης ερμηνεύτριας.Μέσα στον ρόλο η κυρία Ορφανού ως αφοσιωμένη θεία,ενώ ο χορός ζωής και προσφυγιάς της μάνας του Καζαντζίδη(Ελισάβετ Κωνσταντινίδου) και του ίδιου  (Μελέτης Ηλίας ) χαραζεται στην καρδιά του θεατή. Αν ψάχνεται για γνήσια μαγκιά στεγασμένη σε μεγάλο κτήριο μην πάτε στη Βουλή αλλά στο Ίδρυμα μειζονος Ελληνισμού να θαυμάσετε το θίασο του Στέλιου Καζαντζίδη