Χμμμ... αν η "πραγματικότητα" σήμερα είναι κάτι Desiinger, Silento και Gucci Gang, τότε ευτυχώς που ο Eminem ακούγεται εκτός πραγματικότητας!Είναι τουλάχιστον εκτός τόπου να μιλάει κανείς περί "αυτο-αναφορικότητας" μόνο για τον Eminem, σε "δακτυλοδεικτούμενα πλαίσια". Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει ακούσει ποτέ ραπ, ειδικά τη σημερινή.Από ένα σημείο και μετά τα πάντα στη συγκεκριμένη σκηνή και τους στίχους της ήταν ένα τεράστιο "εγώ-εγώ-εγώ με τα μύρια, τα ντράγκια, τις γκόμενες, τα beefs και την έχω και μεγαλύτερη απ'όλους τους μαδαφακας".Όλο αυτό, δοσμένο σε 2 επαναλαμβανόμενα στιχάκια-προτάσεις, μισή ρίμα με catchy flow και όλο το hype βασισμένο απλά σε ένα "απόλυτο" και πιασάρικο base.Γενικώς, αυτή είναι η εξέλιξη όλου του - αποκαλούμενου - χιπ-χοπ και R'n'B, με τη Beyonce να εκφράζει το όλο κόνσεπτ πιο άρτια (but still, utterly αυτο-αναφορικά) το 2013 με το Bow Down/I Been On και να κατακεραυνώνεται από το πουριτανικό-σεξιστικό κοινό της Αμερικής σε όλο το YouTube με σχόλια για διαβόλους-τριβόλους και ιλουμινάτους...The point being ότι ανέκαθεν η αυτοαναφορικότητα ήταν ακρογωνιαίος λίθος του ραπ. Και ο Eminem επάνω σε αυτήν "χτίστηκε" θεματολογικά και είναι λογικό, εφόσον μιλάμε για τέχνη και βιώματα. Και ο ίδιος, σίγουρα πέρασε από πολλά fail, ωστόσο κατ'εμέ, ήταν ο μόνος μετά τον 2Pac με raw προσωπικό καλλιτεχνικό στοιχείο και όχι στείρα εμπορικό in your face στυλάκι. Μιλάω για τεχνική και τέχνη στο σύνολο της μουσικής του, που σε είχε "hooked" ακόμα κι όταν διαφωνούσες ή σοκαριζόσουν με τους στίχους του (ένα παράδειγμα που μου έρχεται τώρα είναι το 3 a.m).Καλά, δεν αναφέρω μοναδικά στο είδος τους παλαιότερα όπως τα Cleaning out my closet, ή το μοναδικά trip-hop-ish και μπροστά από τα χρόνια του Infinite, το to the point "intro" του στο ευρύ κοινό My Name Is & Real Slim Shady. Τα αναφέρω όμως, μιας και κάποιοι όπως ο walkingbread στα σχόλια θα πουν ότι "υπαρχουν πολλοι τελικα που ακουνε eminem μονο απο το recovery και μετα Πηγή: www.lifo.gr".Προσωπικά, από το Recovery και μετά θεώρησα ότι ο Eminem εξελίσσεται ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Μπορεί να είναι και όλο το κονσεπτ μια στρατηγική μάρκετινγκ βέβαια, αλλά εμένα μου άρεσε να βλέπω στα 40+ έναν άνθρωπο να ωριμάζει θαρρετά χωρίς μπότοξ, χωρίς να το θεωρεί κατάρα και να "φτύνει ρίμες" για πράγματα που - όσο αυτοαναφορικά κι αν είναι - πάνε λίγο βαθύτερα από gang feuds, pussies & cheese... Χώρια που το Walk on Water νομίζω ότι απαντά σε όλα αυτά τα "ερωτήματα" και την αμφισβήτηση των κριτικών.