Το φευγιό των γονιών - και ειδικά της μάνας -, είναι ένας σταθμός και στην ζωή των παιδιών της, αν δεν έχει διαλυθεί τελείως κάθε οικογενειακός δεσμός.Είναι ο οριστικός απολογισμός της υπαρξιακής δικαίωσης ή όχι μιας ζωής που χάθηκε στο άπειρο. Και η αναζήτηση και των δικών μας ευθυνών σαν παιδιών, αν προλάβαμε - και αν μπορούσαμε βέβαια - να την "ελευθερώσουμε" - την μάνα εννοώ -, από τα δεσμά της ακόμη πατριαρχικής ελληνικής κοινωνίας, που επιβάλλει τον συμβιβασμό και την σιωπή στον αδύναμο κρίκο, αντί για την ισοτιμία και τον σεβασμό. Και που στις εποχές των γονιών μας, η συνθήκη αυτή ίσχυε πολύ περισσότερο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται ότι η γυναίκα-μάνα είχε γευτεί η ίδια την χαρά της ζωής και είχε "διδάξει" με την στάση της μια άποψη ζωής στα παιδιά της.Αυτό είναι παρηγοριά, παρά τον πόνο.Υγεία για όλους.
