#7 Είχα μια πολύ στενή φίλη κάποτε, φρεσκοπαντρεμένη με ένα μικρό παιδί. Μου σύστησε έναν φίλο της, συμπαθής αλλά δεν μου έκανε κούκου. Εκείνη τα καλύτερα μου έλεγε για αυτόν, για τον χαρακτήρα του, για το χιούμορ του, για τη γενναιοδωρία του, για την ευφυία του, άσε. Ήμουν single, δεν είχα πολλές εμπειρίες, θα μετακόμιζα από την πόλη λίγους μήνες αργότερα και είπα, ας δώσω μια ευκαιρία. Ήταν η πιο καταστροφική περίπτωση που γνώρισα ποτέ. Χειριστικός, ζηλιάρης, κομπλεξικός, στο παρα τσακ βίαιος κι επειδή είχε μάθει τα πάντα σύρμα από την άλλη (και μου έριχνε μια δεκαετία) με κάθε μου κίνηση με περίμενε στη γωνία με την καραμπίνα. Κατέληξε να μου απειλεί τη σωματική ακεραιότητα κι ότι θα βάλει να με συλλάβουν - και όλα αυτά, μετά από 3-4 μήνες σχεσούλα και με κολλητή που ορκιζόταν. Ε, η κολλητή είχε βρει γκόμενο και ήθελε ο άντρας της και όλη η παρέα να έχει το βλέμμα του στραμμένο σε εμένα... ποτέ μα ποτέ μην νομίσεις ότι ξέρεις πραγματικά τον άλλον. Όπως σου είπαν και οι άλλοι σχολιατές - πρώτα κοίτα τα κόκκινα πανιά (κι εγώ τα έβλεπα, κι έλεγα να φύγω αλλά που, η φίλη με σύζυγο και εν τέλει όλη την παρέα, να με πιέζουν να μείνω και να μείνω - ναι, rosemary's baby). Αυτά για την ιστορία.
