Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι ΑλεξίουΡίτσο σε νταμάρια, κουλτούρα καφενείουντισκοτσιφτετέλια γι' αμερικανάκιανεοέλληνες χορεύουνε στα τέσσερα με κουδουνάκιαΌχι αλλά τραγούδια πλαστικά με λίποςπροσφυγιά και φτώχεια και στο βάθος κήποςΌλα τα τραγούδια μονάχα για σέναμάτια μου για σέναΌχι άλλα τραγούδια για το μέγα πλήθοςτσιχλοτραγουδάκια χωρίς μαγκιά και ήθοςΌλα τα τραγούδια μονάχα για σέναμάτια μου για σέναΓια σένα με τα μαύρατα στρας και τα καρφιάτο αγκάθινο στεφάνιτα ρέιμπαν γυαλιάγια σένα, άγγελέ μου,θα βγω στο Γολγοθάθα κάνω συναυλία με γυφτολαϊκάΧέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατνα κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ματΥΓ Γι' αυτό το έντεχνο καθολοκληρίαν βγάζει αυτή την κλαψομουνίαση (κατά Πουλικάκο). Υπάρχει ένας εγγενής διχασμός. Να είμαι τροτσκιστής, να είμαι μαρξιστής-λενινιστής, να είμαι γκραμσικός, να είμαι μπουαναβεντουρουτικός, νετσαγιεφικός, προυντονικός, μπακουνινικός ή να κάτσω στ' αβγά μου και να πάω για ένα σούσι; Δε γαμιέται! Πάμε για σούσι και δηλώνω απ' όλα. Φιλοευρωπαϊστής (αλλά της "άλλης" Ευρώπης), ΚΚΕ και τροτσκιστής... Άσπρο πάτο τα σάκε!ΥΓ2 Βρε ουστ!