Κατ' αρχάς συγχαρητήρια για το θάρρος να μιλήσεις ανοιχτά για την περιπέτειά σου, θέλω όμως να βγω λίγο "εκτός θέματος" και να κάνω την εξής παρατήρηση: είναι φοβερό πως ένας νέος άνθρωπος με όλη την πληροφορία στα χέρια του, ελέω ίντερνετ, τρομοκρατείται απολύτως από την οροθετικότητα, (στα όρια της δαιμονοποίησης) μέχρι που "ανακουφίζεται" επειδή τελικά δεν ήταν οροθετικός αλλά είχε κατάθλιψη ή OCD (που είναι εν και οι δύο εν δυνάμει πιο επικίνδυνες από την οροθετικότητα). Επειδή λοιπόν καθημερινά νέοι άνθρωποι μαθαίνουν πως είναι οροθετικοί και καταβάλλονται από αυτοκτονικό ιδεαναγκασμό μπροστά στο φόβό της ασθένειας, να πούμε άλλη μια φορά εδώ εκείνο που μένει εκτός κειμένου στην παραπάνω ιστορία -ίσως και επειδή άλλο είναι το ζητούμενο: Η οροθετικότητα είναι πλέον μια κατάσταση απολύτως ελεγχόμενη με τα σημερινά δεδομένα της ιατρικής και ο οροθετκός, εφόσον ακολουθεί την αγωγή του, μπορεί να ζήσει μια απολύτως λειτουργική ζωή χωρίς κανένα πρόβλημα ή τον φόβο πως θα νοσήσει. Είναι κρίμα στην εποχή της πληροφορίας κάποιος να βρίσκει στο google όλα τα συμπτώματα της πρωτολοίμωξης αλλά η εικόνα που έχει για τους οροθετικούς να έχει μείνει στη δεκαετία του 70.