Σε μια "κρίση πατριωτισμού" ο σύζυγος μου κι εγώ αποφασίσαμε να δώσουμε την Ελληνική Υπηκοότητα στις κόρες μας. Κάτοικοι και υπήκοοι των Ηνωμένων Πολιτειών αποτάθηκαμε στο προξενείο της περιοχής μας απο το οποίο πληροφορηθήκαμε οτι η διαδικασία πρεπει να ξεκινήσει απο το προξενείο στο οποίο υπάγονταν οι κόρες μας (το κοντινότερο στον τόπο γεννησεως). Οι κόρες μας γεννήθηκαν στην δυτική ακτή των ΗΠΑ και η κατοικία μας ήταν στην Ανατολική ακτή. Μετά το σοκ της δήλωσης του προξενικού γραφείου (προσπαθώντας να φανταστούμε το λειτουργικό της διαδικασίας πχ εισιτήρια για το Los Angeles, διανυκτερεύσεις, πτήση 7 ωρών με δυο μωρά και με αμφισβητούμενο αποτέλεσμα γιατι όλο και κάποιο χαρτί θα έλειπε) καταφέραμε να πείσουμε την "κ. Τούλα" να δεχθεί να γίνει η διαδικασία στο κοντινό μας προξενείο. Κλείνουμε το ραντεβού και δυο μέρες πριν το προγραμματισμένο μας ραντεβού επικοινωνώ με το προξενείο για να επιβεβαιώσω τα χαρτιά, την άφιξη μας κλπ. Ολα μια χαρά. Ξεκινάμε έχοντας πάρει άδεια απο δουλειές και μετά απο 5 ώρες ταξιδι φτάνουμε για να διαπιστώσουμε πως το προξενείο ειναι κλειστό λόγω απεργίας του προσωπικού. Φυσικά ήταν Παρασκευή. Τι πιο βολική ημέρα για απεργία. Χρειάστηκαν πολλές γλάστρες, κουτιά με σοκολατάκια, κομπλιμέντα και τουλάχιστον τρία ακομα ταξίδια για να προμηθευτούμε τα χαρτιά που χρειαζόμασταν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δυστυχώς ειναι ίδιοι εντός και εκτός της χώρας και σε συνδυασμό με τον παραλογισμό του συστήματος δημιουργούν ενα ακαταμάχητο κοκτέιλ. Η προσπάθεια σας να "εξηγήσετε" ενα παράλογο σύστημα και μια ανεπίτρεπτη συμπεριφορά με ξεπερνά. Επισης αναφέρεστε στον "Αύγουστο". Δηλαδη? Ειναι ο Αύγουστος απαγορευμένος μήνας για εργασία? Δεν ειναι υποχρεωμένη κάθε υπηρεσία να λειτουργεί ακομα και με μειωμένο προσωπικό? Όσον αφορά τα προνόμια, έως πριν μερικά χρονια ακομα και η "κ. Τούλα", απόφοιτος λυκείου, απολάμβανε παρόμοια προνόμια με εκείνα των ανώτερων αξιωματούχων.
