Απ' ό,τι βλέπω από τα σχόλια, η πληροφορία αδυνατεί να φτάσει στον εγκέφαλο. Εξηγείς ότι δεν έχει γίνει διαγωνισμός σχεδόν 15 χρόνια τώρα και ο άλλος επιμένει ότι "προτιμούν τα κονδύλια να τα χώνουν σε διορισμούς αντί να επενδύουν στην τεχνολογία". Τι φάση κι' αυτή, ε; @lemonita: Επειδή έχω σπουδάσει και υπηρετήσει ή υπηρετώ και στα δύο αντικείμενα, σας πληροφορώ ότι εσείς, προφανώς, δεν έχετε καμία ιδέα (ωστόσο, με κάποιο μαγικό κόλπο, καταφέρνετε να έχετε άποψη). Οι μόνοι expatriates (μπορεί και σε ολόκληρο τον κόσμο) που δεν έχουν εξασφαλισμένες τέτοιου είδους έξτρα παροχές (σχολεία για τα παιδιά, κατοικία, κτλ) είναι οι υπάλληλοι του ελληνικού ΥΠΕΞ. Προσέξτε τη λεπτομέρεια: όχι οι υπάλληλοι πχ του Βουλγαρικού ΥΠΕΞ – μιλάμε μόνο για το ελληνικό. Δεν συζητάμε τι ισχύει για υπαλλήλους ιδιωτικών εταιρειών https://www.bluesteps.com/blog/expat-compensation-packageΗ καταπληκτική αποκάλυψη ότι μια Πρεσβεία (είτε η ελληνική στο Λονδίνο, είτε η μαροκάνικη στο Ουαγκαντουγκού) παραμένει κλειστή (όχι «έχει διακοπές») και κατά τις αργίες και της φιλοξενούσας χώρας και της αποστέλουσας, είναι η μισή αλήθεια: Οι Πρεσβείες απλά παραμένουν κλειστές για το κοινό και δεν απαντούν στα τηλέφωνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπάλληλοι (όχι πάντα, βέβαια) δεν υποχρεώνονται να εργαστούν κανονικά (ακόμα και Σαββατοκύριακα, αν χρειαστεί). Η λειψή γνώση της πραγματικότητας από πλευράς συναλλασσόμενων δεν τους επιτρέπει να γνωρίζουν ότι, κατά μέγα μέρος, η εργασία μια Πρεσβείας δεν αφορά στη σύνταξη ενός πληρεξουσίου ή την έκδοση ενός πιστοποιητικού. Αντιθέτως, είναι η δουλειά που γίνεται στο back of the house, που απαιτεί περισσότερο χρόνο και προσπάθεια. Η συναλλαγή με το κοινό προκαλεί δυσανεξία σε κάποιους υπαλλήλους επειδή, ακριβώς τους αποσπά από την εκτέλεση αυτών των αντικειμένων. Και όσοι έχουν, ασχέτως επαγγέλματος, εργαστεί με την εξυπηρέτηση κοινού γνωρίζουν πόσο προβληματική μπορεί αυτή να είναι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις – συχνότατα, με ευθύνη δύστροπων συναλλασσομένων.
