Νομίζω ότι το κτητικό "του" στο "γραφείο του" που γράφεις, σηκώνει λίγη συζήτηση. Νομίζω δηλαδή ότι εκεί είναι όλη η ουσία της κουβέντας.Αν το γραφείο αυτό ήταν ένας ιδιωτικός χώρος εργασίας, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αντιπαράθεσης, ακόμα και αν τον χώρο αυτό τον επισκέπτονταν πολύς περισσότερος κόσμος από ότι τη δημόσια υπηρεσία.Το όλο ζήτημα προκύπτει από το γεγονός ότι το γραφείο δεν είναι "του", αλλά είναι ένας δημόσιος χώρος. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες ότι ο καθένας πάνω του μπορεί να φοράει ό,τι θέλει (αν και αγριεύομαι πολύ όταν βλέπω τατουάζ με σβάστικες ή κάτι παρόμοιο), αλλά το γεγονός ότι σε όλα σχεδόν τα δημόσια κτήρια, ξεκινώντας από τα σχολεία, υπάρχει από μια χριστιανική εικόνα, μάλλον θα το έλεγα τροχοπέδη στο να αποκτήσουμε νοοτροπία ανεξιθρησκίας. Γιατί μπορεί το νόμο να τον έχουμε, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι σε τέτοια ζητήματα που έχουν πάρα πολύ βαθιές ρίζες, η ψήφιση ενός νόμου συνήθως απέχει πολύ από την εφαρμογή του και ακόμα περισσότερο από το να τον ενσωματώσουμε στη νοοτροπίας μας και όχι να τον εφαρμόζουμε απλά επειδή πρέπει.Και όταν λέω νοοτροπία ανεξιθρησκίας, δεν εννοώ να απολέσει ο καθένας οτιδήποτε θεωρεί σημαντικό για την πνευματική του ηρεμία, να σταματήσει να πιστεύει σε ό,τι θέλει και να αλλοτριωθεί, εννοώ να μην έχει την ανάγκη να το δείχνει και πολύ περισσότερο να το επιβάλλει στους υπόλοιπους, και να σέβεται τα πιστεύω των άλλων, δίνοντάς τους χώρο για να τα αναπτύξουν ίσο με το χώρο που έχει κι ο ίδιος.Με λίγα λόγια, αν ένας άνθρωπος, από τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του σε ένα σχολείο, μέχρι να γίνει 30, 40, 50 χρονών, βλέπει παντού γύρω του χριστιανικές εικόνες, διδάσκεται μόνο γι αυτή τη θρησκεία, ζει με έθιμα που είναι βαθιά θρησκευτικά και έχουν ενσωματωθεί στην παράδοσή του ως λαογραφικά, τότε πόσο ανεκτικός θα γίνει στους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι άλλο; Πώς θα αποκτήσει αυτή τη νοοτροπία της ανεξιθρησκίας;