Ακριβώς. Γιατί οι ίδιοι είναι κουραδόμαγκες όπως πχ ο 14χρονος, ενα κακομαθημένο παιδί που πουλάει ψευτομαγκιές εκεί που τον παίρνει. Ας έρχονταν οι "μπάτσοι" (όπως θα τους αποκαλούσε σίγουρα) ή ας ήταν στην θέση της μητέρας ο συζυγός της και θα σας έλεγα εγώ εαν ήταν τόσο τολμηρός. Να αναφέρω εδώ, απο συγγενείς αστυνομικούς (Τροχαία για αρκετό διάστημα) και γνωστούς μου δόκιμους που ξέρω, πολλές φορές όταν είχαν κληθεί σε τέτοια συμβάντα με την πληροφόρηση πως ο άλλος είναι έξω φρενών, με το που φτάνανε εκεί να ξεδιαλύνουν την κατάσταση τα άτομα αυτά (εαν ήταν ακόμα δηλαδή εκεί) συχνά ήταν ξαφνικά "αρνάκια", ήρεμοι εντελώς ή καλοπιάνανε τον ένστολο ή το άτομο που κάλεσε την ΕΛΑΣ!Το ότι τυχαίνεις πάντως αρκετά στην Αθήνα ναι αλλα θες νάσαι και άτυχος. Η 1η περίπτωση του άρθρου....ε τι να πω έπεσε σε περιπτωσαρα. Συνήθως ένα ξαφνιασμένο ή άγριο βλέμμα αμα πέφτει και κανα κορνάρισμα. Όχι και δα να κατεβούν κάτω. Τώρα στο 2ο θέμα....δεν είναι δύσκολο να σου τύχει αλλά λογικά όταν σε "κλείνουν" και ζητάς να φύγεις, σαφήνουν. Και επειδή εικάζω η υπόθεση τράβηξε αρκετή ώρα....ε λοιπόν στο τέλος θα καλούσα πράγματι κάποιον! Αν είναι δυνατόν, με παιδιά μέσα να της συμπεριφέρθηκε η άλλη έτσι! Αγαπητή κυρία, δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει (λαμογιά, υπερυπερπληθυσμός, άγχη κτλπ) αλλά αυτό που ξέρω είναι πως όσο δεν υφίσταντο τις συνέπειες των πράξεων τους άλλο τόσο δεν θα αλλάξουν (ή έστω να συγκρατούνται λόγω φόβου). Και πιστέψτε με δεν είναι όλοι έτσι ακοινώνητοι. Ένα 1/3 των ατόμων θάναι το πολύ. ΗΧΗΡΟ 1/3 όμως. Το οποίο πρέπει να μπει στην θέση του απο εμάς τους υπόλοιπους.