Είναι απίστευτα τα επιχειρήματα υπέρ του προεδρικού διατάγματος που διαβάζω σε αυτή τη σελίδα. Είναι φανερή η αδυναμία κατανόησης της έννοιας της ισότητας. Διαβάζω: "είναι καλύτερος ένας μαθητής του 19-20 από έναν του 11-12;" Μα τι σημαίνει "καλύτερος"; Ο κάθε μαθητής, τόσο ως ανθρώπινη οντότητα και ως αντικείμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν κατ´αρχην ίσος. Αυτό σημαίνει ίσα δικαιώματα στη μάθηση, και πάνω από όλα, ίσες ευκαιρίες. Όμως ο κάθε μαθητής - και όχι μόνον - έχει ιδιεταιροτητες, χαρακτήρα, ικανοτήτων, κτλ. Η δύσκολη δουλειά κάθε εκπαιδευτικού είναι να προσπαθήσει να εντοπίσει τις εξαιρετικές ικανότητες ενός παιδιού και να τις ενισχύσει περαιτέρω, όσο και να εντοπίσει δυσκολίες που οφείλει να αντιμετωπίσει. Αναρωτιέμαι, οι οπαδοί της διαστρεβλωμένες έννοιας της ισότητας, συμφωνούν με έναν δάσκαλο που επενδύει περισσότερο χρόνο σε κάποιον συγκεκριμένο μαθητή που τυχαίνει να έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία. Εκεί δεν καταστρατηγείται η ισότητα;Με λίγα λόγια όλοι είναι διαφορετικοί, σπάνια να βρεις κάποιον που είναι καλός σε όλα ή κακός σε όλα (εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που δεν αλλοιώνουν αυτά που λέω εδώ). Η πραγματική διαφορά είναι στην προσπάθεια που καταβάλει ένας μαθητής, και η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι το σημαντικότερο εφόδιο που θα πάρει στη ζωή του. Αυτό μάλιστα κατακτάται στις ηλικίες του Δημοτικού Σχολείου.Τώρα, το αν ένα μαθητής πρέπει να γνωρίζει Ιστορία για να σηκώσει τη σημαία, είναι κάτι που μπορούμε να συζητήσουμε. Αν είναι πια τόσο σημαντικό, ε τότε ας τη σηκώνει κάποιος που έχει τις καλύτερες αποδόσεις στην Ιστορία. Κάποιος άλλος μπορεί να προτείνει να την παίρνει ο πιο ψηλός μαθητής. Σε κάθε περίπτωση κάποιο κριτήριο πρέπει να ισχύει, έστω και αν αυτό φαίνεται "αδικο". Το να προσπαθούμε με προεδρικά διατάγματα να επιβάλουμε μια κακώς αγνοούμενη ισότητα εκεί που δεν υπάρχει, δίνει την εντύπωση ότι τη θέση μας τη ζωή δεν την καθορίζει η δίκη μας προσπάθεια, αλλά ένα καθεστώς (πολιτικό ή κοινωνικό), στο οποίο μεταβιβάσουμε την ευθύνη να μας εξασφαλίσει την προκοπή.Και τελειώνοντας, αν πραγματικά κοπτομαστε για τη σωστή παιδαγωγική προσέγγιση, ή για το πόση ελάχιστη ποσότητα Ιστορίας οφείλει να γνωρίζει το παιδί του Δημοτικού, ε τότε ας πάψουν να σηκώνουν τη σημαία (γιατί όχι ένα λάβαρο του σχολείου;) ή ας καταργηθούν οι στρατιωτικού τύπου παρελάσεις εξ ολοκλήρου.