Τα δώρα της νονάς μου πάντα ήταν σκέτη απογοήτευση για μένα. Όλα τα παιδάκια κρατούσαν λαμπάδες με παιχνίδια και εγώ πάντα με λουλούδια και διάφορα διακοσμητικά. Ούτε μία με κούκλα, έτσι για να θυμάμαι. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που μου έφερε ένα επιτραπέζιο, τον Μάντη. Πόσο δύσκολο. Κάπου στο γυμνάσιο άρχισαν τα φακελάκια με χρήματα, εκεί να δεις χαρά. Ας μην είμαι όμως αχάριστη, πάντα ήταν τυπικότατη στις υποχρεώσεις της. Τι να πει και η αδερφή μου που η νονά της μια που την βάφτισε και μια που εξαφανίστηκε. Α, και εννοείται πως όταν μου έφερνε το δώρο , έκανα χαρά λες και ήταν αυτό που πάντα ήθελα.
