Parisie, πάντως η ελάχιστη εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι δεν χρειάζεται να ...μην έχεις παιδιά, για να είσαι δογματικός, στην σκέψη σου, αναφορικά με τα παιδιά. Αρκετοί άνθρωποι λειτουργούν με γνώμονα του τι (θα) έκαναν αυτοί σε οποιαδήποτε "γονεϊκή" περίπτωση. Εκεί που λες: "α! Έχει παιδιά, καταλαβαίνει", καταλήγεις στο "α! Έχει παιδιά, αλλά θεωρεί το δικό του μοντέλο "πρότυπο" και οι υπόλοιποι είναι απλά ανεπαρκείς/λάθος κ.λπ." Κριτική από έμμεση-υποβόσκουσα, έως δριμύτατη ασκούν γονείς σε άλλους γονείς (ή μελλοντικούς γονείς) and it happens all the friggin time! διότι το να μπαίνεις στην θέση του άλλου δεν είναι μία ιδιότητα που σου έρχεται συσκευασμένη μαζί με το μωρό στο μαιευτήριο. Π.χ. δεν σημαίνει ότι αυτός που έχει παιδιά θα είναι πιο ελαστικός ή θα έχει πιο ευρεία οπτική δυνητικών πιθανοτήτων αν το παιδί του «άλλου» πάρει το στραβό το δρόμο, σε σχέση με κάποιον που δεν έχει παιδί.Επίσης, ναι, δεν έχουν όλοι παιδιά, αλλά έχουν, κατά βάση, μεγαλώσει ως παιδιά σε οικογένεια και πιθανότατα, μετά από κάποια ηλικία και ωρίμανση μπορούν να αντιληφθούν αρκετά πράγματα απ' τη θέση, των δικών τους γονιών τουλάχιστον, δηλαδή κάποιες ρημαδοαναλογίες μπορούν να τραβηχτούν ... δεν είναι -ακριβώς- ίδιο με το να είσαι «λευκός» σε μία οικογένεια «λευκών» σε ένα «λευκό» περιβάλλον και να μιλάς για τους «μαύρους» εκ μέρους τους.