Ποντια διαφωνώ και θα σου εξηγήσω γιατί. Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους γονείς, θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Τη φράση πράγματι δεν την χρησιμοποιώ, ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις κι εσύ. Όμως πράγματι όταν έγινα γονιός άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Μπορεί να είμαι όρθιος γάιδαρος, αλλά μέχρι να κάνω παιδί εννοούσα κάτι πολύ (ΠΟΛΥ) πιο αδύναμο όταν έλεγα ότι αγαπάω, σε οποιονδήποτε κι αν είχα απευθυνθεί έως τότε. Από τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, μέχρι τη σύντροφό μου. Και δεν είναι ότι δεν το εννοούσα, αλλά μέχρι τότε τόσο θεωρούσα ότι γίνεται να αγαπάς. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένα ανθρωπάκι που το βάζω πάνω από μένα για πλάκα, χωρίς σκέψη. Και συνειδητοποιώ ότι είμαι υπεύθυνος γι αυτό. Είναι ένα σοκ. Και όταν ακούω π.χ. κάποιον να λέει "γιατί ο γονιός δεν απαρνείται το παιδί του", κάτι που εμένα μου φαίνεται τόσο αδιανόητο, μπορεί να μην λέω το "αν γίνεις γονιός...", γιατί όπως λες κι εσύ δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, και γιατί δεν έχουν όλοι οι γονείς τον ίδιο τρόπο σκέψης, αλλά το σκέφτομαι κάθε φορά.