Τα θέλω εγώ.Έχετε το mail μου. Θα πάμε μαζί να τα σώσουμε.Επικοινωνήστε.Τα βλέπω κάθε μέρα στη νησίδα πεινασμένα, διψασμένα, απορημένα.Και τα αμάξια απλά βουίζουν γύρω τους με τα κτήνη μέσα τους να βρυχώνται.Γιατί το να σε λένε ζώο είναι τιμή όχι βρισιά – μου το έμαθε ο 8χρονος γιός μου.Κτήνος είναι βρισιά.Πήρα την αστυνομία για ένα άσπρο σκυλάκι στη νησίδα της εθνικής να το σώσουν. Μου είπαν εντάξει.Την επόμενη μέρα ήταν τουμπανιασμένο στην αριστερή λωρίδα.Ένα μαύρο γατάκι, άλλη φορά, που σταμάτησα να σώσω από τη νησίδα, που διέσχισα με τα πόδια την εθνική οδό μέρα μεσημέρι, γιατί ποιός λογικός ξαναφωνάζει τους μπάτσους, δεν κατάφερα να το πιάσω.Το είδα νεκρό μετά από 2 εβδομάδες. 2 εβδομάδες φρίκης. Νοιώσε τι ένοιωθε. Μπορείς; Τολμάς; Αντέχεις;Ότι βρω το μαζεύω. Όχι γι αυτά αλλά για μένα. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ. Είμαι εγωιστής το ξέρω αλλά τι να κάνω.Έχω κι άλλα να πώ αλλά στου κουφού τη πόρτα..Λοιπόν τα θέλω.Κι από λόγια όλοι έχουμε πολλά.