Αγαπητό μου βλαχάκι, τους Pretty Things τους έμαθα χάρη στον David, ο οποίος στον δίσκο του με τα covers--το Pin Ups--έχει όχι ένα, αλλά δύο κομμάτια τους: Το Rosalyn και το Don't Bring Me Down.Όποτε τό'ψαξα, με την λογική--πέραν του ότι μου άρεσαν πολύ τα κομμάτια, που είναι πασίγνωστα hits από το 1964-1965--πως σε έναν δίσκο που τραγουδάει ένα μόνο κομμάτι των Them, ένα των Pink Floyd, και ένα μόνο των Kinks, το ότι έχει δύο των Pretty Things σημαίνει πως πιθανόν το γκρουπ να ήταν κάτι παραπάνω από ένα συνηθισμένο two-hits wonder.Και όντως, έχουν εξαιρετική μουσική (πχ το LSD του 1966). Ο καλύτερός τους δίσκος δεν είναι το S.F. Sorrow (σαφώς και όχι), ούτε και το Emotions, αλλά το εξαιρετικό Parachute (1970), το οποίο αν δεν το έχεις ακούσει στο συνιστώ.https://www.youtube.com/watch?v=UDLr9dKnN4YΠροτείνω από το 06. Rain (8:24) και μετά, και ειδικά τα 08-11. Είναι προφανής η προσπάθεια η μουσική να μοιάζει με το White Album και το Abbey Road.The Pretties made this fascinating LP in the same studio as the Fab Four, London's Abbey Road, with Beatles engineer Norman Smith producing. "The Good Mr. Square" replicates the three-part harmony the Beatles were so proud of on "Because." Two songs later, the group assembles a brief, interconnected three-song suite like the famous ones on side two of Abbey Road. Bassist Wally Allen's vocals on tracks such as "Sickle Clowns" have the same throaty, mad anguish that John Lennon exhibited on "Yer Blues" and "Happiness Is a Warm Gun."Δυστυχώς (όπως και άλλα γκρουπ) αλλάζανε συνεχώς την σύνθεσή τους. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ κιθαρίστας ήταν ο Vic Unitt, που ήταν και στους Edgar Broughton Band, άλλο ενδιαφέρον acid rock group (Άγγλοι Captain Beefheart--μα εντελώς σε ορισμένα σημεία).https://www.youtube.com/watch?v=FInpOri8vlY