Καλησπέρα Αλεξάνδρα,Είμαι η Α.μία κοπέλα 27 ετών και σου στέλνω μία τεράστια αγκαλιά! Ζω τον πατερούλη μου με Πάρκινσον από τα 22 μου χρόνια.. Είναι ο ηρωάς μου όπως και σε σένα, ο γλυκός μου σύμβουλος που πλέον δε μπορεί να με συμβουλέψει τόσο πολύ, να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο από κάποιο μέρος το βράδυ επειδή φοβάμαι να γυρίσω μόνη και όσο γελοίο και αν ακούγεται τον χρειάζομαι όσο κι εσύ ακόμα και στα 27 μου χρόνια, ίσως και περισσότερο από ποτέ γιατί για πάντα θα είμαστε το παιδάκι τους και εκείνοι ο μπαμπάς μας..Πρόσφατα είχα μια περιπέτεια στην υγεία μου σε νοσοκομείο και με ρώτησαν εκεί γιατί δεν ήρθε ο μπαμπάς μου να με πάρει επειδή δε γινόταν να περπατήσω.. ένιωσα τόσο λυπημένη αλλά συνάμα ήξερα πόσες φορές ήταν δίπλα μου σε τέτοιες στιγμές στο παρελθόν και πόσο τον αγαπάω!Μου λείπουν οι διακοπές μαζί του,να πάμε στο χωριό ή στο εξωτερικό, να ταξιδέψω μαζί με αυτόν και τη μαμά και να νιώθω προστασία.Όμως.. είναι δίπλα μας,είναι δίπλα μας και οι δύο ακόμα και όταν χάνονται μέσα στο δικό τους μπερδεμένο μυαλουδάκι, όσο κι αν τα χεράκια τους χρειάζονται πλέον αυτά τα δικά μας για στήριγμα θα είναι πάντα αυτοί που θα διώχνουν τους δράκους από δίπλα μας!να το ξέρεις!!θα είναι πάντα οι πατερούλιδές μας να το θυμάσαι αυτό και να χαμογελάς όσο μπορείς μαζί του και με όλους εκείνους που υπάρχουν δίπλα σου και σε αγαπούν και αγαπάς! Σ'ευχαριστώ για το κείμενό σου γιατί μου θύμισε για άλλη μία φορά πόσο τον αγαπώ και θέλω να είμαι δίπλα του.