Έχεις δίκιο! Σε κάποιες κοινωνίες το πάχος θεωρείται ένδειξη ευημερίας, συνήθως σε εκείνες που υποφέρουν από έλλειψη των βασικών. Καλώς αναφέρεσαι στον μεσαίωνα, εγώ προσθέτω και την εποχή του μεσοπολέμου (ίσως η παγκόσμια οικονομική ύφεση συνέτεινε σε αυτό). Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ίσως (!) ο άνθρωπος δεν είναι από την φύση του "προγραμματισμένος" να ελκύεται από το πάχος. Κι αν θες να μιλήσουμε για την εποχή μας -μιλώντας πάντα για τον δυτικό πολιτισμό (τρομάρα του...)- έχω να παρατηρήσω ότι υπάρχει μια "στροφή" προς την ανάδειη του πάχους ως ...αξία. Προφανώς είναι μια λογική που πηγάζει από το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συνέβαινε σε άλλες εποχές και που συμβαίνει σε κάποιες κοινωνίες σήμερα: από τη λόγική της αφθονίας και της υπερ-κατανάλωσης. Και που θα εντοπίσουμε το επίκεντρο αυτής της κουλτούρας; μα φυσικά στο Αμέρικα. Εκεί όπου η μια μερίδα στο εστιατόριο αρκεί για να χορτάσει μια διμοιρία, όπου η κατανάλωση ζάχαρης έχει εκτοξευθεί κάπου στην στρατόσφαιρα και όπου τα αηδιαστικά φαστφουντάδικα για κάποιες οικογένειες αποτελούν την σημαντικότερη διατροφική συνήθεια. Και επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγούμαι: όχι στον στιγματισμό των υπέρβαρων! Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να κάνουμε το πάχος παράδειγμα προς μίμηση, δηλ. μοντέλο.