Είναι και μια κατηγορία,που με το "ναι,καλά","άσε μας,κουκλίτσα μου" κτλ. απαξιώνει την προσπάθεια,που έχει κάνει κάποιος,για να φτάσει στο επίπεδο,που βρίσκεται τώρα.Επειδή οι ίδιοι είναι αδύναμοι ή δεν έχουν μπει σοβαρά στη διαδικασία,να βελτιωθούν σε κάτι,λένε ότι αυτό,που βλέπουν σε σένα δεν είναι αποτέλεσμα κόπου και επιμονής.Αν το δεχτούν,θα πρέπει να παραδεχτούν ότι δεν το έχουν παλέψει αρκετά. Πηγή: www.lifo.grΝα συμπληρώσω και το "ε, άρα μπορούσες και καλύτερα", το οποίο είναι λουσμένο με γκλίτερ για να αστράφτει ασορτί με το χαμόγελο που το συνοδεύει, θέλοντας να τονίσει την-και καλά-πρόθεση να για ενθάρρυνση "αφού μπόρεσες μέχρι εδώ, μπορούσες και παραπέρα". Την οποία πρόθεση νομίζω κανείς δε θα αμφισβητούσε, αν προηγούνταν επιβραβεύσεις, όπως ένα απλό ενθουσιώδες μπράβο ή ένα αντίστοιχο συγχαρητήρια. Τι να κάνεις, σε κάποιους δεν κόβει, κάποιοι είναι να τους λυπάσαι και κάποιους επιβάλλεται να τους αποφεύγουμε.Και όπως πάντα, το μέγκα θυμάται:Η μια ανεψιά μου έμαθε ποδήλατο μια μέρα στο χωριό. Ήταν καμιά 10αριά παιδάκια-ξαδερφάκια και 2-3 ποδήλατα. Η ανεψιά ψηλή για την ηλικία της, μικρή ηλικιακά για μεγάλο ποδήλατο. Η λύση της μαμάς της σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν να μην αφήνει κανέναν να κάνει ποδήλατο. Η μαμά της όμως έλειπε. ΧΕ ΧΕ.-Ανέβα αγάπη μου στο μεγάλο ποδήλατο.-Δεν μπορώ.-Θα το κρατάει ο ξάδερφος σου και θα κάτσεις στη σέλα. Τώρα πάτα το πηδάλι.-Θα πέσω.-Ε φυσικά θα πέσεις, 3 φορές αν δεν κάνω λάθος. Έτσι είναι ο κανόνας. Σε μερικούς αρέσει και πέφτουν και παραπάνω. Και μετά που θα μάθεις πάλι θα πέφτεις γι'αυτό θα προσέχεις πέτρες και λακούβες αλλά άντε τώρα ανέβα, είναι τέλειαααα.Πέντε λεπτά κράτησε, τα υπόλοιπα παιδάκια φώναζαν ενθαρρυντικά, περίμεναν να μάθει και μετά συνέχισαν το παιχνίδι τους όλα μαζί, με τις γνωστές γκρίνιες για το ποιος θα έκανε πιο πολύ ώρα ποδήλατο κ.λπ. Μετά ήρθε η μαμά της,η οποία πολύ χάρηκε και εξεπλάγην γι'αυτό μάλλον φρόντισε λίγο αργότερα να ξεμοναχιάσει (όπως πάντα) το παιδί και να του λέει να προσέχει μην πέσει, να μη ζηλεύει τα άλλα που έχουν ποδήλατο γιατί θα της πάρει καλύτερο, μήπως φοβήθηκε αλλά δεν το είπε, αν σίγουρα δε φοβήθηκε, μήπως φοβήθηκε αλλά δεν το κατάλαβε, μήπως την κορόιδευαν τα παιδιά. Αφού κατάφερε να κάνει το παιδί (όπως πάντα) να κλάψει από αγανάκτηση και αφού ερμήνευσε το κλάμα ως εξομολόγηση ότι ναι φοβήθηκε, ναι την κορόιδευαν, ναι ζηλεύει, έφυγαν.Το μόνο που εύχομαι αγαπητή #1 είναι, αυτό το κορίτσι τώρα που θα ενηλικιωθεί, να βρει το θάρρος και τη δύναμη να ισορροπήσει στη ζωή της, όσο γρήγορα έμαθε να ισορροπεί στο ποδήλατο, και να πετύχει ό,τι βάλει στόχο. :)
