Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ την προσωπική μου εμπειρία, έστω και ανώνυμα.Είμαι 23 ετών και δουλεύω σε εταιρεία. Γενικά πάντα ήμουν άριστος σε ό,τι καταπιανόμουν και δεν είχα μάθει να αποτυγχάνω. Κάποια στιγμή στα 18, 1ο έτος στη σχολή, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ μια αποτυχία σε προσωπικό επίπεδο (ερωτική απόρριψη). Αυτό ήταν όμως η κορυφή του παγόβουνου. Ξαφνικά σκάσανε μαζί όλα: συνειδητοποίησα ότι δεν αγαπάω τον εαυτό μου και ότι δεν με αποδέχομαι όπως είμαι (μεταξύ άλλων, είμαι γκέυ και αυτό έπαιξε τον ρόλο του καθώς για χρόνια με απέρριπτα). Και για μισό μήνα ήμουν ένα ψοφίμι. Ξέρετε τι είναι κλινική κατάθλιψη? Τα περιγράφει πολύ καλά ο συμπαθής συντάκτης. Δεν είναι ούτε θλίψη ούτε κλάματα. Είναι απάθεια. Παντελής αδιαφορία για το οτιδήποτε, εάν θα φας, εάν θα πλυθείς, εάν θα βγεις να περπατήσεις. Ξαφνικά δεν μπορείς να αντλήσεις απόλαυση από τίποτα. Δεν χαμογελάς αλλά ούτε κλαις -σαν να έχεις μια μάσκα μούμιας στο πρόσωπο, όπως έλεγε εύστοχα η τόσο βασανισμένη συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου. Αυτό είναι κατάθλιψη -και είναι εφιάλτης. Σαν ξαφνικά να σου αφαίρεσαν τις μπαταρίες και νιώθεις ένα άψυχο πλάσμα, ένας νεκρός ανάμεσα στους ζωντανούς. Να μην τα πολυλογώ, υπέφερα. Για καλή μου τύχη, οι γονείς μου έσπευσαν και αναζήτησα ψυχιατρική βοήθεια. Τη 2η εβδομάδα το αντικαταθλιπτικό με είχε σηκώσει. Και έκτοτε παλεύω και δεν δέχομαι να σκύψω το κεφάλι. Δεν πρόκειται να τα παρατήσω, ό,τι και να γίνει. Δεν θέλω να με αφήσω να χάνει την ομορφιά της ζωής παρασυρμένος από άσχημες σκέψεις και -κυρίως- από τον φόβο. Ο φόβος είναι το πιο ύπουλο συναίσθημα. Σε παραλύει, σε μετατρέπει σε δειλό και πειθήνιο πλάσμα.Εντέλει έκτοτε αγωνίζομαι κάθε μέρα να τα βρω με τον εαυτό μου και να με αγαπώ έμπρακτα. Μη με παρεξηγείτε και το θεωρείτε υπερβολή -κατ' εμέ ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με το να τα βρουν με τον εαυτό τους. Άλλοι -πιο ευαίσθητοι, όπως εγώ- κάποια στιγμή αναγκάζονται να διαλέξουν ανάμεσα στο να παλέψουν να αγκαλιάσουν και να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους είτε να χαθούν στο σκοτάδι. Τέλος, όσον αφορά αυτούς (και είναι πολλοί γαμώτο μου) που γελάνε/κοροϊδεύουν/επικρίνουν όσους λαμβάνουν αγωγή ("ψυχοφάρμακα" μην ξεχνιόμαστε) ένα έχω να πω: σκατά στα μούτρα τους. Και να εύχονται μην τους χτυπήσει την πόρτα ο μαύρος σκύλος, γιατί δεν έχουν ιδέα πού μπορεί να σε φτάσει. Η κατάθλιψη είναι αρρώστια και θέλει θεραπεία. Όπως κάποιος που σπάει το πόδι του βάζει γύψο, έτσι και κάποιος που ραγίζει μέσα του ένα κομμάτι ψυχής θα βάλει "νάρθηκα". Ποτέ δεν κατάλαβα πώς πολλοί άνθρωποι, και ειδικά σε μια συντηρητική κοινωνία όπως η δική μας, κρίνουν και γελάνε με ανθρώπους που έχουν υποφέρει και βιώσει πόνο απύθμενο. Είναι δείγμα του πολιτισμού μας αυτό και της κακίας μας. Ακόμα ματώνει η καρδιά μου όταν σκέφτομαι ένα πρόσωπο που αγαπώ και σε τρυφερή ηλικία διαγνώσθηκε με διπολική. Και οι "φίλοι" του τρέξανε να το παραμερίσουν. Οι γονείς τους δεν θέλανε το τρελό στο σπίτι τους βλέπετε. Τους συγκεκριμένους ανθρώπους τους σιχαίνομαι μέσα από την καρδιά μου.Είναι καιρός να προχωρήσουμε μπροστά και να αφήσουμε πίσω την αμορφωσιά. Και δεν αναφέρομαι σε πτυχία και διδακτορικά -από αυτά χορτάσαμε.
