Το άρθρο είναι γραμμένο σε ύφος γεμάτο αρνητισμό και αδικαιολόγητη (από το κείμενο) αγανάκτηση. Σιγά το πράμα οι παρελάσεις μας πείραξαν. Αφού λύσετε όλα τα υπόλοιπα λύστε και το φοβερό πρόβλημα της μαθητικής παρέλασης.Εμένα μου φαίνεται όμορφο και γλυκό και συγκινητικό να βλέπω τα νηπιαγωγάκια να κουνάνε τα σημαιάκια τους ψάχνοντας τη μαμά μέσα στο πλήθος. Καμαρώνω να βλέπω τους μεγαλύτερους μαθητές να περνούν παραταγμένα και χωρίς το τέλειο βήμα μπροστά από τους γονείς που τους χαζεύουν, μεγάλωσαν, καμάρι οι καλοί μαθητές με τη σημαία, καμάρι. Όχι ο καθένας μόνος του όπως τους ζούμε στο σπίτι, όλοι μαζί, οργανωμένη ομάδα.Η μαθητική παρέλαση είναι νέοι άνθρωποι που περπατούν με καμάρι, σε μια περίοδο γενικής ξεφτίλας, που κανείς δε νιώθει να καμαρώνει για τίποτα. Άστους να τους βλέπουμε, να καμαρώνουμε κι εμείς και να νιώθουμε ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει γιατί κοίτα, υπάρχουν αυτά τα παιδιά, τα δικά μας τα παιδιά της διπλανής πόρτας που μετά την παρέλαση θα πάνε για καφέ και θα βρίζουν που έχουν μάθημα για αύριο.