Ποιος είναι πια αυτός ο "Έλληνας" που χρησιμοποιείται είτε από "συντηρητικούς" είτε από "προοδευτικούς" για να καταδείξει ακριβώς αυτό: ότι δεν αλλάζει λες και είναι θέμα "ουσίας", κάτι μεταφυσικό; Κι όσοι διαφέρουν, δηλ., είναι κάτι το εξαιρετικά εξαιρετικό. Δεν έχω κάνει στατιστική έρευνα αλλά δεν νομίζω ότι είναι έτσι. Η αίσθηση μου είναι ότι μάλλον στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν εξαιρετικά πολλές αντιθέσεις (όπως σε όλες βέβαια), για να μη πω διχασμός. Το ζήτημα της παρέλασης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι μισοί οδυρόμαστε υπέρ και οι μισοί κατά. Ένα, ίσως, ακόμη μεγαλύτερο τμήμα αυτών που λέμε "ο Έλληνας" - δεν τους καίγεται καρφί για το αν θα γίνονται ή όχι παρελάσεις - καλώς ή κακώς. Ούτε αυτό είναι ελληνική πρωτοτυπία. Κι ο "Γάλλος" και ο "Ιταλός" είναι το ίδιο "απολιτίκ". Απλώς οι θορυβώδεις μειοψηφίες, ως τέτοιες ακούγονται και άρα επηρεάζουν περισσότερο προς την μία και την άλλη κατεύθυνση και λογικό είναι όταν οι περισσότεροι απλά δεν δίνουμε δεκάρα.