Δον Ιδιώτη, με μικρά ή με μεγάλα βήματα, δεν έχει σημασία, έρχεται μια στιγμή που θες άλλα εσύ άλλα ο άλλος (υπαρξιακά εννοώ, στόχους ζωής, όχι γκομενικά) και αναγκάζεστε να κάνετε ένα συμβιβασμό (συμφωνώ ότι αν έχεις και παιδιά, πιο πολλοί και πιο σύντομοι οι συμβιβασμοί, είναι νόμος ζωής, δεν γίνονται όλα ταυτόχρονα και νομίζω και το συγγραφικό πόνημα του άρθρου αυτό παίρνει ως εφαλτήριο και προσπαθεί να "κόψει" αντιδράσεις). Ο συμβιβασμός είναι που σκοτώνει τον έρωτα και το πάθος τελικά (και δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχει σεξ και μάλιστα καλό) και σε κάνει να νιώθεις γερασμένος. Κάποιοι προσπαθούν να το ξεπεράσουν με τα γκομενιλίκια, άλλες το ρίχνουν στα παιδικά parties και στο shopping (προ κρίσης), άλλοι αρχίζουν ψάρεμα κλπ κλπ, ό,τι μπορεί ο καθείς! Κι αυτά και οι συζητήσεις κλπ. στο πλαίσιο της προσπάθειας εντάσσονται αλλά οι προσπάθειες δεν εγγυώνται πάντα αποτέλεσμα. Κάποιες φορές ο άλλος δεν μπορεί και δεν μπορούμε κι εμείς, υπάρχει ένα πεπερασμένο όριο. Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα.