Aν και δεν έχω βιώσει τέτοιου είδους φιλία (σε ποιότητα), πέρασα κ εγώ πρόσφατα από μια παρόμοια κατάσταση. Αλλά ήμουν από την άλλη μεριά,του ριγμένου. Δεν θέλω να επαναλάβω κάτι από τα παραπάνω -οι άνθρωποι φεύγουν-του μπι ορ νοτ του μπι- απλώς πώς αν νιώθεις πως δεν έκανες κάτι, καντο. Αν όμως ούτε και έτσι αλλάξει κάτι, τότε καλώς έχει κι ας είσαι μόνος σου, χωρίς κολλητό. Λογικά ηλικιακά είσαι μικρός για να πηγαίνεις φαντάρος και θα δεις από το πέρασμα του χρόνου πως δεν χρειάζεσαι larger than life σχέσεις, ή πάντως αυτές θα τις καταλάβεις προς το τέλος. Όταν με ρωτάνε ποιός είναι ο σπουδαιότερος ερωτας/σχέση/άνθρωπος στη ζωή μου, απαντάω 'αυτός που θα είναι στο τέλος'. Επίσης, ο στρατός είναι ζόρι που θα περάσει. Δεν αμφισβητώ τη φάση που είσαι αλλά δεν παίρνω και όρκο ότι δεν είναι αποτέλεσμα της πίεσης κ της μοναξιάς που έχεις κ υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα αναπολούσες τόσο τη χαμένη φιλία σου. Υπομονή.