Σου μιλάω ειλικρινά, ειρωνεύτηκα μόνο και μόνο επειδή δεν φαντάστηκα ότι μιλούσες σοβαρά όταν είπες ότι υποφέρουν και τα μαρούλια. Συγγνώμη λοιπόν που το παρεξήγησα και το πέρασα για ειρωνεία.Σοβαρά οπότε: Δεν έχουμε καμία μα καμία ένδειξη ότι η χλωρίδα μπορεί να υποφέρει, να νιώσει πόνο ή κατάθλιψη. Καμία βιολογική λειτουργία που να γνωρίζουμε δεν παίζει τέτοιο ρόλο σε αυτούς τους οργανισμούς, και καμία εμπειρική παρατήρηση δεν έχει δώσει τέτοια στοιχεία. Ένα παιδί ή ένας σκύλος κλαίει όταν το χτυπάς, η αγελάδα ουρλιάζει όταν της παίρνουν το μοσχάρι και πέφτει σε κατάθλιψη για αρκετό καιρό, τα γουρούνια νιώθουν (αποδεδειγμένα) ανία και πάει λέγοντας.. Το γνωρίζω ότι κάποιοι ισχυρίζονται ότι και τα φυτά νιώθουν όταν τους μιλάς. Τα δικά μου φυτά πάλι, πήραν τα πάνω τους όταν έπιασα δουλειά, σταμάτησα να τους μιλάω και τους αγόρασα ένα καλό κ συνεπές αυτόματο πότισμα.Ακόμη όμως και αν το δεχτώ ότι υποφέρουν και τα φυτά, θεωρώ ότι η θέση σου «φάε κρέας ή ψόφα από την πείνα» είναι άκυρη για 2 λόγους:1) Όλοι κάνουμε διακρίσεις. Κι εσύ για παράδειγμα δεν τρως (φαντάζομαι) σκύλους, δελφίνια, κ.α. Βάζουμε δηλαδή όλοι μας κάποια όρια, ανάλογα με το ποια όντα αισθανόμαστε πιο κοντά μας και τρώμε όλα τα υπόλοιπα. Κανείς δεν σου είπε ή φάε τον σκύλο σου ή γίνε καρπιστής και παράτα μας. Η συζήτηση γίνεται για το ΠΟΥ βάζουμε τα όριά μας και όχι για το ΑΝ. Και νομίζω ότι το όριο που βάζω εγώ (μεταξύ ζώων και φυτών) είναι λίγο πιο ευδιάκριτο από τα δικά σου (μεταξύ ειδών ζώων).2) Ακόμη και αν δεχτώ ότι όλες οι υπάρξεις μετράνε το ίδιο, όπως λες, και 1ζωή ανθρώπου=1ζωή ζώου=1ζωή μαρουλιού, και πάλι δεν θα έτρωγα κρέας. Αφού μου λες ότι όλα είναι δολοφονία, γιατί να δολοφονήσω 200 μαρούλια για να ταΐσω 5 αγελάδες για να ταΐσω έναν κρεατοφάγο, να τον δολοφονήσω και να τον φάω; Θα φάω κατευθείαν 20 μαρούλια και θα έχω γλυτώσει 186 δολοφονίες (σχήμα λόγου, μην το πάρεις τοις μετρητοίς). Όπως θα ξέρεις και από τη βιολογία, η κατανάλωση χορτοφάγων ζώων και ακόμη περισσότερο η κατανάλωση κρεατοφάγων ζώων, σημαίνει σπατάλη πόρων (τροφής, νερού κλπ), ενέργειας και εν τέλει ζωών. Απλά έχουμε συνηθίσει πολιτισμικά τόσο πολύ την σπατάλη, που δεν μας κάνει πλέον καμία εντύπωση.
