Πολύ καλό το άρθρο και δίνει πολλούς προβληματισμούς, τροφή για τη σκέψη αλλά και σπέρματα πνευματικότητας. Ωστόσο σε κάποια σημεία φαίνεται ότι είναι πολυ βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος, και ειδικά στο σημείο όπου οι άνθρωποι ψάχνονται με τη θρησκεία και τη μεταφυσική απλά σαν προιόν καταναλώσεως και ουσιαστικά ο,τι και να κάνουν θα περιστρέφονται γύρω απ το ναρκισσιστικό τους εγώ. Θα έλεγα πως ο Φάρος δημιουργεί ένα μοναδικό φαινόμενο πιστού ανθρώπου και ιερέως που χαρακτηρίζεται από κυνισμό, επιθετικότητα και παντελή έλλειψη εσχατολογικής ελπίδας ότι το Θείο Σχέδιο ξέρει πολύ καλά τι κάνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Είναι εγκλωβισμένος από τη μία στην όντως φαιδρή πραγματικότητα της 3ης διάστασης, από την άλλη στις προσωπικές του προκαταλήψεις ότι όποιος μιλάει για πίστη, για αγάπη και για Χριστό είναι νευρωτικός, υποκριτής και φαρισαίος, και εν τέλει δεν δείχνει να πιστεύει και πολύ στο θαύμα, ότι δηλαδή ανά πάσα στιγμή μπορεί ο άλλος να μετα-νοήσει και να μεταμορφωθεί σε αυτό που πραγματικά είναι. Όσο για το ότι το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα του είναι η εσωτερική γαλήνη, επειδή τον έχω ζήσει από κοντά, δεν ισχύει σε καμμία περίπτωση, τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια. Ίσα ίσα που είναι γεμάτος οργή και προσβάλει με το παραμικρό τον οποιονδήποτε και ειδικά τους καινούργιους που έρχονται στον Ξεναγέτη για να τον γνωρίσουν. Ο Φιλόθεος είναι απ τους ανθρώπους που όχι μόνο θα σου πει χοντροκομμένα και χωρίς καθόλου τακτ αλήθειες που δεν του ζήτησες να τις ακούσεις (πράγμα που σημαίνει θράσος και βία), αλλά εν τέλει μέσα στο ψυχολογικό του μπέρδεμα και τα δικά του απωθημένα καταλήγει να βγάζει ταχύτατα, πολλές φορές αυθαίρετα συμπεράσματα για τους άλλους και να συκοφαντεί χωρίς να έχει μπει στη διαδικασία να μάθει τον άλλο, και σαν γνήσιος και αυθεντικός πατέρας και ποιμένας να γνωρίσει τα παιδιά του.