Δε διαφωνώ αλλά από την άλλη υπάρχει και η περίφημη υπόθεση McMartin στην Αμερική όπου ο τρόπος που διενεργήθηκαν οι συνεντεύξεις στα παιδιά που εξέταζαν ως θύματα κακοιποίησης τους προκάλεσε το λεγόμενο "false memory syndrome" και μαζική υστερία όπου στην ουσία εκατοντάδες παιδιά πίστεψαν ως γεγονός κάτι που τελικά δεν έγινε ποτέ όπως αποδείχθηκε. http://en.wikipedia.org/wiki/McMartin_preschool_trial Ο Σάβιλ ήταν ένοχος, τα θύματα του ήταν σε ηλικία που μπορούσαν να καταλάβουν άμεσα τί τους συνέβαινε και δεν μπορούσαν να τους δημιουργήσουν "ψευδείς αναμνήσεις" όπως μπορεί να γίνει σε ένα μικρό παιδί αν η όλη διαδικασία διερεύνησης και οι συνεντεύξεις δε γίνουν σωστά. Επιπλέον, στη περίπτωση του Σάβιλ υπήρχαν και μάρτυρες και χειρόγραφα που το αποδείκνυαν. Το Κηνύγι παρουσιάζει πόσο εύκολα οι συνεντεύξεις σε μικρά παιδιά μπορεί να είναι καθοδηγούμενες είτε από κακή πρόθεση είτε απλά από έλλειψη εμπειρίας αυτού που τις διενεργεί. Η ταινία δεν είναι μεν βασισμένη σε συγκεκριμένο πραγματικό γεγονός, αλλά οι συγγραφείς είπαν ότι στην έρευνα τους σε πραγματικές υποθέσεις βρήκαν πολλές παρόμοιες, γεγονός που τους τρόμαξε. Φυσικά εννοείται ότι στη συντριπτηκή πλειοψηφία των υποθέσεων, δυστυχώς, η κακοποίηση έχει γίνει πραγματικά. Μία έρευνα του Association of Family and Conciliation Courts σε 12 πολιτείες της Αμερικής (http://www.missouristate.edu/assets/swk/Module-12_Handout-2_Fact_Sheet_Divorce_and_Allegations.pdf) , έδειξε ότι στο 5 με 8% των περιπτώσεων κατηγοριας για παιδική σεξουαλική κακοποίηση κατά τη διάρκεια διαμάχης των γονέων για διαζύγιο και κηδεμονία, είναι εσκεμμένα ψευδείς... Το ποσοστό είναι πραγματικά μεγάλο και θλιβερό αν σκεφτεί κανείς σε τί υποβάλλουν τα παιδιά τους για να πάρουν εκδίκηση και πώς μπορεί να στιγματήσουν κάποιον ως παιδεραστή ενώ δεν είναι. Είναι πραγματικά πολύ λεπτές οι ισορροπίες σε τέτοιες καταστάσεις και το μόνο σίγουρο είναι ότι καταστρέφονται ζωές, είτε όταν πραγματικά έχει γίνει η κακοποίηση είτε όταν κάποιος έχει κατηγορηθεί άδικα. Και το χειρότερο είναι ότι, επειδή υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις της εσκεμμένης ψευδούς κατηγορίας, πραγματικά θύματα κακοποίησης περνούν τα πάνδεινα για να το αποδείξουν, ειδικά αν η κακοποίηση δεν φάινεται σωματικά, και ξαναζουν ένα μαρτύριο το οποίο δεν είναι σίγουρο αν τουλάχιστον θα καταλήξει σε καταδίκη του θήτη. Τώρα, το τί έγινε με τον Άλλεν, κανείς δε ξέρει, ούτε οι ειδικοί δε κατάφεραν να καταλήξουν πουθενά και το γεγονός ότι και αυτός και η Μία Φάρροου είναι τόσο ιδιαίτερες και έντονες προσωπικότητες και με τόσα πάθη και ιδιαίτερο τρόπο ζωής, δε διευκολύνε τη σωστή διερεύνηση της κατηγορίας.
