Αυτό είναι το κλασσικότερο παράδειγμα που μπορεί να φέρει κανείς για να καταδείξει τη διαφορά μεταξύ των εννοιών ''διασυρμός'' και ''ξεφτίλα''. Αν κάποιος αναιδής παρευρισκόμενος άρχιζε να κάνει ανάρμοστα σχόλια για την πατρότητα των διδύμων, τότε θα έλεγα ότι ο πατέρας διασύρεται και θα έπαιρνα το μέρος του. Τώρα βγήκε ο ίδιος, φόρα-παρτίδα και έκανε άνω κάτω, όχι κάποια δική του στιγμή, αλλά την ιδιαίτερη στιγμή των άμοιρων διδύμων παιδιών. Δηλαδή, διέσυρε τα παιδιά του. Ο ίδιος εξευτελίστηκε, διότι η ξεφτίλα διαφέρει από τον διασυρμό ως προς το στοιχείο της υπαιτιότητας του εξευτελιζομένου. Τον οποίο, όχι, δεν λυπάμαι καθόλου. Είναι αξιοκαταφρόνητος, το λιγότερο.