#1ΟΚ, καταλαβαίνω την απάντηση της Λένας, αλλά ξαναδιαβάζοντας την ερώτηση ξεκίνησα αρχικά να σκέφτομαι την πλευρά του φίλου σου.Ας πούμε ότι είχες εσύ μια σχέση 6 χρόνια με κάποιον, τελείωσε αλλά ο πρώην πονάει και ψάχνει επανασύνδεση, παρά το ότι ξέρει ότι είσαι αλλού τώρα. Αυτό όμως αναιρεί το γεγονός ότι δεν θα ήθελες να δείξεις σκληρότητα απέναντι σε έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκατε 6 χρόνια που, για τις ηλικίες που φαντάζομαι ότι συζητάμε, είναι μια μικρή αιωνιότητα; Άρα, για μένα αρχικά δεν είναι μεμπτό το γεγονός να είναι κάποιος ευγενικά ψυχρός με μια πρώην σχέση. Αύριο μεθάυριο, μπορεί αν γίνω εγώ η πρώην σχέση και θα επιθυμούσα και εγώ μια ήπια απόρριψη, αν έπρεπε να δεχτώ μια τέτοια.Το πρόβλημα όμως είνια αλλού. Αν ο φίλος σου που τώρα είναι μαζί σου, σου δείχνει πόσο σε θέλει και σου δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, θα ανέμενε κάποιος ότι τον πρώην τον βλέπεις με συμπάθεια ίσως και κάποιο οίκτο.Μήπως λοιπόν κάτι άλλο φταίει που νιώθεις ανασφάλεια; Μήπως τελικά αυτό που φωνάζεις στον φίλο σου είναι με άλλα λόγια: "δεν νιώθω ότι με αγαπάς όσο θα ήθελα" και αντί να προσπαθήσει να σου δείξει πόσο σε θέλει, απλά σφυρίζει αδιάφορα; Κοινώς mansplaining; (μα τί φοβερό έμαθα σήμερα)Εν κατακλείδι, δεν είναι ο νεοΖηλανδός το πρόβλημα φοβάμαι. Συμβαίνει δυστυχώς