Αγαπητέ, είσαι ελεύθερος να σχηματίσεις οποιαδήποτε άποψη και να κρίνεις ηθικά αν θέλεις. Ανώριμο, ανήθικο κι ό,τι άλλο κρίνεις σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια και την κουλτούρα σου. Κανένα πρόβλημα. Δε ζητάει κανείς την αποδοχή σας. Ν' αφήσουμε το Νόμο στη άκρη όμως. Αστυνομία της ηθικής θέλεις; Αν είναι δυνατόν να ασκείται αυτεπάγγελτη δίωξη γιατί στη σφαίρα των ιδεών υπάρχουν ιερές αγελάδες! Πιάνω κάποιες ιδές και σύμβολα στο στόμα μου με τρόπο που δε σου αρέσει; Πες με γελοίο, ανώριμο, αγενή, ανήθικο. Οι ιδέες όμως δεν έχουν νομικά δικαιώματα! Εσύ κι εγώ έχουμε ως φυσικά πρόσωπα, και ως νεκροί για τους συγγενείς μας, όπου η παραβίασή τους αποτελεί αδίκημα διωκόμενο κατ΄ έγκληση και ΜΟΝΟ. (Και η σάτιρα ενός νεκρού ιστορικού προσώπου [όσο κι αν αρνείσαι ότι αποτελεί σάτιρα η παρωδία του Παΐσιου, δεν αλλάζει το γεγονός. Δεν είναι σάτιρα μόνο όταν σου αρέσει ή μόνο όταν την εγκρίνεις] δεν αποτελεί αυταπόδεικτη αδικία. Αν πάει έπειτα εγκλήσεως η υπόθεση στα δικαστήρια, εκεί θα κριθεί, πράγμα που δεν απαγορεύει την αμφισβήτηση της ορθότητας της όποιας απόφασης κι από τις δυο μεριές). Γιατί, λοιπόν, ανάμεσα σε τόσες ιδεολογίες, πεποιθήσεις και ιστορικά πρόσωπα, η θρησκεία να αποτελεί νομική εξαίρεση, και το Κράτος να ποινικοποιεί τον "ασεβή" λόγο εναντίον του φαντασιακού και των ιστορικών προσώπων-συμβόλων της; Γιατί τέτοια ειδική μεταχείριση;