Διαβάστηκε σχεδόν verbatim σε Ίντερνετ Καφέ γνωστού νησιού περίπου τα εξής:Υπάρχει σε γνωστό blog μια κυρία που αυτοαποκαλείται λίγο πολύ Καλός Λύτης που απαντά σε αναγνώστες - για την ακρίβεια, σχεδόν αποκλειστικά αναγνώστριες - που της απευθύνονται με πραγματικές και διαδικτυακές επιστολές σχετικά με προσωπικά τους προβλήματα.Πέρα από το γεγονός ότι ούτως ή άλλως αμφισβητώ τη μέθοδο αυτή προκειμένου να λύσει κανείς ένα σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα απευθυνόμενος επιστολικά στην εν λόγω κυρία, περισσότερο με εντυπωσιάζει το ύφος και ο τόνος των απαντήσεων της ίδιας. Παρακολουθώ τη στήλη εδώ και αρκετό καιρό και έτσι μπορώ με σχετική ασφάλεια να πω ότι τις απαντήσεις γράφει το ίδιο πρόσωπο. Η ίδια η κυρία κοσμεί τη στήλη της με μία επιβλητική νοητική προτομή με βάθρο πολύ αυτοπεποίθηση.Τα προβλήματα που κοινωνούν οι αναγνώστριες είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αισθηματικά. Γυναίκες που βιώνουν προδοσία, σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις με παντρεμένους άντρες ή εξωσυζυγικές σχέσεις, κλπ. Οι απαντήσεις προς τις αναγνώστριες περνούν πάντοτε το ίδιο μήνυμα, παιδαγωγούν το κοινό προς την ίδια κατεύθυνση: η γυναίκα πρέπει να αυτονομηθεί, να μην "κλαίγεται", να μην δέχεται να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Σε αυτό η κυρία που απαντά είναι κάθετη και το ύφος της πολύ αυστηρό.Ως εδώ ίσως να ήταν καλά. Η συνέχεια του μηνύματος όμως, η συνέχεια της αγωγής των αναγνωστριών, είναι σαφής: η γυναίκα δεν πρέπει να αφήσει τον σύντροφό της να έχει τον πρώτο λόγο, πρέπει πια η ίδια να τον "χειριστεί" με διάφορες μεθόδους (να τον προκαλέσει, να τον απατήσει, να τον κάνει να φερθεί έτσι ώστε να προκληθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, να τον παρατήσει σύξυλο κλπ.). Το επιθυμητό αποτέλεσμα σύμφωνα με την Συγγραφέα - ΚοινωνιοΕρωτολόγο είναι η αξιοπρεπής μοναξιά και ας κοστίσει μια ολόκληρη ζωή. Προκειμένου να επιτευχθεί, ισχύει προφανώς ότι όλα επιτρέπονται στον έρωτα και τον πόλεμο εναντίον του άνδρα. Και σ'αυτό τον πόλεμο η στρατηγός δίνει το σύνθημα πριν την επίθεση: take no prisoners. Η στήλη μυρίζει αίμα.Πριν συνεχίσω πρέπει για χάρη της δικαιοσύνης να γίνει μια αναφορά στους απλούς στρατιώτες αυτού του πολέμου, τις ίδιες τις αναγνώστριες-επιστολογράφους. Δεν είναι αμέτοχες, όπως ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος που κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Οι περισσότερες γράφουν στην εν λόγω κυρία γιατί ξέρουν ότι θα τις καταλάβει αφού σκέπτονται παρόμοια και θα τους δώσει αποτελεσματικές οδηγίες. Είπαμε: έχουμε πόλεμο κι ο στρατηγός-πρότυπο έχει τον επιτελικό ρόλο να δίνει τις κατάλληλες οδηγίες-εντολές με αυστηρό τόνο. Υπάρχουν και κάποιες λίγες επιστολογράφοι που φαίνεται ότι δεν ανήκουν στην "χειραφετημένη" μεγάλη πλειοψηφία. Είναι συνήθως "άβγαλτα" κορίτσια της επαρχίας που πληγώνονται από τους "έμπειρους" άντρες και θέλουν να αντιδράσουν, να δραστηριοποιηθούν, να γίνουν κι αυτές γυναίκες- στρατιώτες-τιμωροί.
