Γιατί η Νταίζη;Η κάθε Νταίζη ζει ανάμεσά μας, είναι το πανέμορφο κορίτσι που το θέλουν όλοι δικό τους, αλλά δεν θέλει να ανήκει σε κανένα. Την βλέπουν σαν απόκτημα και τους απεχθάνεται ακόμα και μετά τον θάνατο τους, γιατί την χρησιμοποιούν σαν σπάνιο χαρτονόμισμα. Την βγάζουν να την δείξουν και μετά την ξαναχώνουν μέσα στο πορτοφόλι τους. Μέχρι να σχιστεί η Νταίζη και να αποσυρθεί από την κυκλοφορία. Ο Γκάτσμπι και ο κάθε ιδιοκτήτης Νταίζης δεν έπαιξε το θύμα να την σώσει, όσο κι αν φαίνεται δεν το έκανε από ηρωισμό. Το έκανε από σιγουριά ότι με το χρήμα του και όλα αυτά που χρησιμοποίησε μέχρι εκείνη την στιγμή θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει την τιμωρία, την οποιαδήποτε τιμωρία στο μέλλον. Είναι εκείνη η γενιά που έζησε τον παραλογισμό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και οι κοινωνικές αξίες της εποχής ξιφολογχήθηκαν τόσο άγρια που κατάντησαν σφουγγάρι για πέταμα. Δυστυχώς γι αυτόν η τιμωρία ήρθε πολύ χειρότερη από αυτή που του άξιζε και από εκεί που δεν το περίμενε. Αλλού πρέπει να ψάξουμε λοιπόν. Πιο αντιπαθητικός αντιήρωας είναι ο Βελζεβούλης γιατί όχι μόνο διαβάζει το μυαλό των θνητών, αλλά πείθει ακόμη και γεροντάκια να κάνουν πράγματα που ίσως δεν έχουν αρκετό χρόνο για να το μετανιώσουν. Δεύτερος πιο αντιπαθητικός είναι ο Χάρος γιατί έρχεται απρόσκλητος στο τραπέζι της τύχης, δεν φεύγει με τίποτα, ακόμη σκόρδα και αλάτι να του ρίξεις, μέχρι να στα πάρει όλα. Όλοι οι άλλοι ήρωες και όλες οι άλλες ηρωίδες στα βιβλία, είναι λίγο πολύ γεννήματα της φαντασίας κάποιου που γίνεται πραγματικότητα για μας μόνο μέσα από την σκέψη μας. Καλύτερα είναι να ζούμε με όλη μας την δύναμη δίπλα σε σοφούς και όχι απλώς έξυπνους ανθρώπους, παρά να σπαταλάμε χιλιάδες ώρες άσκοπης σκέψης προσπαθώντας να ζήσουμε μέσω των βιβλίων κάποιου άλλου ατελούς ανθρώπου. Η αλήθεια για την ζωή και τον θάνατο αποκαλύπτεται μόνο στην Καινή Διαθήκη, Θεϊκή κληρονομιά.
Σχολιάζει ο/η