Μόνο ο Λάνθιμος κατάφερε τη μιζέρια του έλληνα και την απογοήτευση να τη βγάλει προς τα έξω κ να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Οι καλύτερες ελληνικές αυτιστικές diy μιζέριες περιορίζονται στο cult κ είναι καλές μόνο για να κοροϊδεύουν οι ίδιοι οι σκηνοθέτες τον εαυτό τους ότι κάνουν κάτι σημαντικό (αλλά δύσκολο) κ οι άλλοι απλά δεν το πιάνουν. Έχουν κ έναν "αρτιστίκ" κύκλο κάποιων λίγων ατόμων που τους αποθεώνει κ χαίρονται, απολαμβάνοντας την τοπική αποδοχή. Ό,τι δε βγαίνει προς τα έξω σημαίνει πως δεν αξίζει να μοιραστεί, γιατί αναλώνεται στις εσωτερικές υποθέσεις κ τις εμμονές του χ,y ανούσιου σκηνοθέτη.