Ωραίος ο Τζιμ Τζαρμους, αλλά πιστεύω ότι το πρόβλημα του έλληνα σκηνοθέτη δεν είναι η εμπορικότητα, αλλά η μιζέρια, η αντιεμπορικότητα καθώς κ η ανυπαρξία οικουμενικότητας στα έργα του. Εδώ μας χαϊδεύει τα αυτιά ο σκηνοθέτης. Καλή η ταπεινότητα, η μιζέρια, το περιθώριο κ οι ιδιωτικές υποθέσεις του καλλιτέχνη, αλλά σε αυτή τη χώρα μπουχτήσαμε μόνο από αυτά, την άλλη πλευρά τη βλέπουμε μόνο από το Χόλυγουντ. Εγώ προτιμώ 1000 φορές ένα αστραφτερό υπερθέαμα τύπου Yπέροχου Γκάτζμπι, παρά την πιο "ψαγμένη" μίζερη αμπελοφιλοσοφία του επόμενου wannabe-αβαντ γαρντ-δήθεν-σκηνοθετίσκου που έχει να πει πολλά κ απ' το άγχος του δε λέει τίποτα. To να κάνεις ταινίες μόνο για τον εαυτό σου κ τον κύκλο σου, δεν ονομάζεται κινηματογράφος αλλά homemade βίντεο για εσωτερική κατανάλωση. Τέλος, γιατί είναι τόσο κακή η βιομηχανοποίηση της τέχνης; Δηλαδή η τέχνη θα πρέπει να είναι diy υπόθεση 5 ατόμων, επιπέδου πτυχιακής εργασίας σχολής κινηματογράφου;