Η σύγκριση του ντροπαλού με τον αντικοινωνικό μπορεί να εύκολα παρομοιαστεί με την σύγκριση ανάμεσα σε μια πόρτα δωματίου, κλειστή με χερούλι και κλειδί και σε ένα μεσαιωνικό φρούριο, χτισμένο σε απόκρημνο βουνό, περιτριγυρισμένο από βαθιά τάφρο με κροκόδειλους, με πολεμίστρες εξοπλισμένες με πολιορκητικές μηχανές και καζάνια γεμάτα με καυτό λάδι στους πύργους του. Από την μια, με τον καημένο τον ντροπαλό, το μόνο που χρειάζεται είναι το κατάλληλο κλειδί και θα μπορείς να μπαινοβγαίνεις στην ζωή του για πάντα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να βρεις το σωστό κλειδί, γιατί η συντροφιά είναι κάτι που επιθυμεί διακαώς αλλά δεν έχει τα κοινωνικά εργαλεία για να την επιζητήσει με επιτυχία μόνος του.Αντίθετα από την άλλη, με τον αντικοινωνικό η εσωτερική επιθυμία του είναι να μην ενοχλείται από κανέναν και είναι ευτυχισμένος στην μοναξιά του. Για κάποιο λόγο υπάρχει μια ρομαντική οπτική για τον αντικοινωνικό – κυρίως πιστεύω από ανθρώπους που γνωρίζουν αντικοινωνικούς χαρακτήρες μόνο μέσα από ρομαντικές νουβέλες. Λυπάμαι αλλά οι περισσότεροι αντικοινωνικοί δεν είναι ευφυείς συγγραφείς ή απόμακροι δισεκατομμυριούχοι. Συνήθως είναι μίζεροι, γκρινιάρηδες, δυστυχισμένοι γέροι (από νεαρή ηλικία) με ξηροδερμία και πιτυρίδα. Με αντικοινωνικούς συνήθως κάνουν παρέα μόνο όποιοι είναι υποχρεωμένοι – τα παιδιά τους, οι γονείς τους, ο ατζέντης τους, κάποιος καημένος υπάλληλος. Τώρα αν κάποιος δεν έχει την ενσυναίσθηση να ξεχωρίσει τις 2 κατηγορίες, καλύτερα να πάρει την βοήθεια του κοινού ή να καλέσει ένα φίλο που εμπιστεύεται και να μάθει την γνώμη τους, γιατί αν το πάει 50-50 για τον δισεκατομμυριούχο συγγραφέα, μπορεί να την πατήσει άσχημα και να γνωρίσει την μάνα όλης της Γκρίνιας προσωπικά.