Για το 9... Αχ! Σε καταλαβαίνω. Όχι στο θέμα της μη κατανόησης των αδερφών, αλλά όλα τα υπόλοιπα λόγω απόστασης και ανίατης ασθένειας τα έζησα. Καταλαβαίνω και πώς σου ακούγεται η απάντηση της Λένας, που είναι η μόνη λογική απάντηση για κάποιον που δε ξέρει τι σημαίνει να ζεις με τις τύψεις ότι κάποιου η ποιότητα ζωής χειροτερεύει από τη δική σου καλοπέραση. Πρακτικά έχει κάποιο δίκιο - άρχισε να ανακοινώνεις καταστάσεις, αλλά προσπάθησε να τα φουσκώνεις. Όχι δλδ "είμαι έξω με το Μάκη" αλλά "έχω συνέντευξη για δουλειά και πνίγομαι". Προσπάθησε να μάθεις στη γυναίκα που τον φροντίζει να αναλαμβάνει κάποιες πρωτοβουλίες (πχ φάρμακα, ηλεκτρολόγο) κι αυτή. Βάλε τον εαυτό σου λίγο σε ρόλο manager της κατάστασης, και όχι του κλητήρα..αν με καταλαβαίνεις. Κρίνε αντιδράσεις - αν δεις ότι ο πατέρας σου καταλήγει χωρίς φάρμακα επειδή δεν πήγε κανείς φαρμακείο, ξαναγύρνα στην τωρινή καθημερινότητά σου. Κοίταξε. Και όρια να βάλεις, και τον εαυτό σου να δεις, μετά το θάνατο (που ελπίζω να αργήσει και να είναι μια χαρά ο άνθρωπος) θα έχεις τύψεις ότι δεν έκανες όσα μπορούσες. Οπότε μην αναλώνεσαι τώρα ούτε στο ρόλο του θύματος ούτε στο ρόλο του επαναστάτη. Δώσε λιγότερη φροντίδα αν δεν αντέχεις, αλλά βάλε αγάπη μέσα. Την αγάπη χρειάζεται ο πατέρας σου και τη συντροφιά. Και επειδή είσαι η φροντίστριά του, ψάξε λίγο στο google για ψυχολογική διαχείριση φροντιστών. Θα ξαφνιαστείς να διαβάσεις ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι συνηθισμένο. ΥΓ. Πληγή στο πόδι; Αν ξαπλώνει συνέχεια σας έχουν ενημερώσει για τον κίνδυνο κατακλίσεων; Πρέπει να του αλλάζετε θέση συνεχώς και να προσπαθεί να κινείται.