Οι 500.000 νεκροί του ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ, οι νεκροι του Δημοκρατικού Στρατού, οι 100.000 κομμουνιστές που ζήσαν και πέθαναν στην παρανομία κυνηγημένοι απο φασιστες ντόπιους και ξένους σε ξερονήσια και φυλακές, ο δολοφονημενος απο τον παρακρατικό 'αναρχικό' μηχανισμό οικοδόμος, ο Αρης και ο Πλουμπιδης σου χαμογελανε περήφανα απο τον τάφο...Αυτοί - σε αντίθεση με όλους εμάς- δεν έχουν να αποδείξουν πλέον τίποτα και σε κανέναν. Τιμώνται ως κόρη οφθαλμού απο το Κόμμα για την ιδεολογία του οποίου πάλεψαν, αλλα κερδισαν και τον σεβασμό των αντιπάλων τους. Μακάρι να έρθει μια μερα που οι επιλογες οι δικές σου στη ζωή να σου έχουν αξιώσει το δικαίωμα να τους ασκεις τέτοια φτηνή και ανιστόρητη κριτική.