Όσοι πήγαιναν στο Λύκειο την δεκαετία του 80 θα θυμούνται ότι η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών είχε περιοριστεί στις τάξεις του Λυκείου μόνο. Στο Γυμνάσιο κάναμε Αρχαία Ελληνική Γραμματεία από μετάφραση. Όταν καθιερώθηκαν (το 82-83) οι Δέσμες, τα Αρχαία έγιναν υποχρεωτικά για τις δύο τάξεις του Λυκείου μόνο, καθώς στην Γ Λυκείου τα διδάσκονταν μόνο όσοι επέλεγαν κλασσικές σπουδές. Και εδώ θαυματούργησε το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, με τη γνωστή νοοτροπία του ''βάλε κι άλλα στα βρωμόπαιδα να στρωθούν στο διάβασμα'' με αποτέλεσμα να στριμωχτεί μέσα σε δύο χρονιές όγκος ύλης, που θα έπρεπε να καλυφθεί σε τέσσερις. Στην πρώτη χρονιά υποτίθεται ότι θα καλύπταμε όλη την Γραμματική και το Συντακτικό, προκειμένου να είμαστε έτοιμοι στην δεύτερη χρονιά να κατανοήσουμε τον Θουκυδίδη. Και στην τρίτη χρονιά, όσοι επέλεγαν το μάθημα αντιμετώπιζαν άγνωστα κείμενα. Τρομερή συμπύκνωση ύλης, η οποία κούραζε υπερβολικά όσους αγαπούσαν το μάθημα και απογοήτευε όσους δεν το αγαπούσαν, με αποτέλεσμα να τα παρατάνε όλα σύξυλα και να μην μαθαίνουν γρι. Όσο για το πώς διδάσκονταν αυτά τα κείμενα, πιστεύω κάποιοι να θυμάστε μερικούς κολλημένους φιλόλογους, οι οποίοι δίδασκαν Αντιγόνη και επέμεναν να κάνουμε Συντακτικό πάνω στις στιχομυθίες. Και αντί να δούμε το αριστούργημα που είχαμε μπροστά μας ψάχναμε για δοτικές της αναφοράς και επιρρηματικά κατηγορούμενα. Αναφέρομαι στις ιδιαιτερότητες εκείνης της εποχής για έναν λόγο μόνο: Οι συμμαθητές μου κι εγώ, που υποφέραμε και αγανακτούσαμε με τα συστήματα της Εκπαίδευσης, είμαστε τώρα οι γονείς, οι οποίοι ορμάνε πάνω στην Ρεπούση να την κατασπαράξουν , επειδή είπε εκείνο που λέγαμε κι εμείς τότε: ''Εγώ δεν έχω κλίση στα Αρχαία, θα πάω στο Πολυτεχνείο, τι το θέλω λοιπόν το πέπονθα-επεπόνθειν;''. Εφ'όσον λοιπόν τα Αρχαία κρίνονται ωφέλιμα και απαραίτητα ως ένα βαθμό, να διδάσκονται ως υποχρεωτικό μάθημα σε 2-3 τάξεις μόνο, με ύλη που θα μπορέσει να διδαχθεί σωστά και να αφομοιωθεί από τους μαθητές κι όχι στοίβες από βιβλία μόνο και μόνο για να δυσκολέψει το μάθημα και να ''ανέβει το επίπεδο'' (ναι, υπάρχει και τέτοια λόξα στην εκπαίδευσή μας). Ας διδάσκονται και ως μάθημα επιλογής στις τελευταίες τάξεις για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στην ύλη για να κάνουν και ρήτορες και τραγωδίες και άγνωστα κείμενα. Έχει τίποτε το κακό και εθνοκτόνο αυτή η πρόταση; Ερωτώ διότι βλέπω να τους έχει πιάσει όλους μία λατρεία για τα Αρχαία, που πολύ αμφιβάλλω αν είναι ειλικρινής. Διακρίνω και ολίγον από τάσεις χρυσαυγουλίασης, αλλά ας μην το πάμε εκεί. Είναι άλλη κουβέντα.
