Εγώ στα μικράτα μου το πρώτο(του κοέλιο)βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου ήταν το "Στις όχθες του ποταμού πιέδρα....",μου άρεσε (βλέπεις δεν είχα αναπύξει ακόμα δικιά μου κοσμοθεωρεία την όποία πλέον την ακολουθει..εγώ μόνος μου).Έπειτα ο Αλχημιστής,σε αυτό θυμάμαι είχα μια ένσταση - ήταν θέμα κουβέντας τότε -υποστήριζα ως μέγας διανοούμενος ότι το σύμπαν συνωμοτεί μόνο όταν προσπαθείς και όχι όταν απλά θέλεις και οι άλλοι έλεγαν όχι, μα όταν θέλεις αυτόματα προσπαθείς και άλλα κουραφέξαλα.Ακολούθησαν αρκετά ακόμα,έπειτα κατάλαβα ότι ο τύπος κάνει αρπαχτές,μεγάλωνα κίολας βλέπεις και εγκέφαλος ξεμαλακιζόταν σιγά σιγά(αλλά πολύ σιγά όμως).Οπότε είχα ήδη αναπτύξει την δική μου κοσμοθεωρεία (αυτή που λέγαμε παραπάνω με την τρομερή επιτυχία).Φυσικά δεν με πείραξε όταν κατάλαβα ότι λέει πίπες,καλά παραμυθια ήταν τον καιρό που τα διάβαζα,σ΄έκανε να νιώθεις ότι μπορούσες να σηκώσεις τον κόσμο΄και τι ήταν ο κόσμος μπροστά σε ολόκληρο σύμπαν που είχες για σύμμαχο.